Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 210

ฉันทิ้งก้นบุหรี่แล้วลุกขึ้น

ในตอนนี้ สถานพักฟื้นที่แสนจะสวยงามและเงียบสงบ กลับเต็มไปด้วยความมืดหม่นในสายตาของฉัน

ซูน่าไม่ได้นอนทั้งคืนเช่นกัน เธอนั่งเป็นเพื่อนฉันอยู่บนขั้นบันไดตลอด สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าจนกระทั่งฟ้าสาง

เธอไม่ได้ปลอบใจฉัน

แต่เธอรู้ดีว่าตอนนี้ใจฉันเจ็บปวดแค่ไหน

พูดไปแล้วก็แปลกน...