ความลับในราตรี

บทที่ 2

แม้ว่าฉันจะเป็นคนมีมาตรฐานสูง แต่ก็ต้องยอมรับว่าหลู่เหยียนเป็นสาวสวยที่หาได้ยากยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงมาตั้งแต่เด็ก ความกล้าแสดงออกของเธอ กลิ่นหอมที่โชยมาจากตัวเธอ ทำให้ฉันตั้งตัวไม่ทัน

"เป็นอะไรไป คุณหนุ่มหล่อหลิว เห็นฉันแล้วไม่ดีใจเหรอ?"

หลู่เหยียนทำหน้าเศร้าสร้อย ดวงตาฉ่ำวาววับราวกับน้ำกำลังจะหยดออกมา

ใบหน้าฉันแดงก่ำทันที "เปล่านะ เธอไม่ได้ไปที่นั่น..."

หลู่เหยียนเป็นสาวสวยที่มีชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ฉันจำได้ว่าตอนปีหนึ่ง เธอเคยส่งสัญญาณชอบฉัน แต่เพราะใจฉันมีเจ้าของแล้ว ฉันจึงไม่ได้ตอบสนอง สุดท้ายเธอก็ไปคบกับลูกเศรษฐีคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย ที่ฉันจำเธอได้ชัดเจนก็เพราะเธอมักอยู่กับหลินซีเอ้อร์ทุกวัน

หลู่เหยียนชำเลืองมองฉันแล้วหัวเราะคิกคัก "ดูสิ ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ? ไม่ต้องห่วงๆ ซีเอ้อร์กำลังจะมาแล้ว ผู้หญิงน่ะ ขี้อายหน่อย เข้าใจใช่มั้ย"

พูดจบเธอก็ส่งสายตาเย้ายวนให้ฉัน

"อ่อ... อ่อ..."

ฉันคิดว่าเธอพูดถูก และหัวใจฉันก็เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

"มา มานั่งสิ โอ้โห คุณหนุ่มหล่อหลิวของเรานี่ช่างโรแมนติกจริงๆ ซีเอ้อร์ชอบดอกกุหลาบที่สุดเลยนะ!"

หลู่เหยียนเอามือลูบแขนฉันพลางดึงฉันไปที่โซฟา

ภายใต้แสงไฟสลัวของที่นี่ กับสาวสวยที่ชวนให้ลุ่มหลงแบบนี้ ฉันราวกับถูกมนต์สะกดให้เดินตามเธอไปนั่ง

วันนี้หลู่เหยียนแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ กระโปรงสั้นสีดำคู่กับถุงน่องสีเนื้อ เสื้อเชิ้ตตัวน้อยเปิดคอวีลึก ผิวขาวนวลของเธอดูโดดเด่นเจิดจ้าภายใต้แสงไฟสลัวในห้องคาราโอเกะ

ฉันพยายามรักษามารยาทไม่มองในที่ไม่ควรมอง สายตาจับจ้องอยู่ที่ไวน์แดงบนโต๊ะ

"เอ่อ... แฟนเธอล่ะ?"

ฉันรู้สึกคอแห้งผาก เริ่มหาเรื่องคุย

หลู่เหยียนไม่ตอบคำถาม เธอนั่งเบียดชิดฉัน ขาเรียวในถุงน่องสีเนื้อไขว่ห้างอยู่ในระยะที่ฉันเอื้อมถึง ความขาวนวลตรงที่ขาทั้งสองไขว้กันทำให้ฉันกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ

เธอดูเหมือนไม่สนใจ ดวงตาคมเสน่ห์มองมาที่ฉัน "วันนี้ซีเอ้อร์อาจจะอารมณ์ไม่ค่อยดี เลยอยากออกมาร้องเพลง บางทีอาจจะดื่มนิดหน่อยนะ คุณดื่มเหล้าอะไรได้บ้างล่ะ?"

"หา? เธอเป็นอะไรเหรอ?"

ฉันรีบถาม

หลู่เหยียนหัวเราะเบาๆ "ดูสิ ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เป็นอะไรฉันก็ไม่รู้หรอก คืนนี้คุณถามเธอเองได้นี่นา"

"อ่อ อ่อ แต่ผมไม่ค่อยดื่มเหล้าน่ะ"

ฉันตอบอย่างเก้ๆ กังๆ พร้อมขมวดคิ้ว

"หา? ผู้ชายตัวใหญ่แค่นี้ ไม่ดื่มเหล้าเลยเหรอ! คุณรู้มั้ยว่าซีเอ้อร์ชอบผู้ชายแบบไหน เธอชอบผู้ชายที่มีความเป็นชายชาตรี เธอมักพูดเสมอว่าตอนคุณเล่นบาสเกตบอลนั่นแหละ ดูมีเสน่ห์ที่สุด เพราะตอนนั้นดูเป็นผู้ชายที่สุด!"

หลู่เหยียนโน้มตัวมาชนฉันเบาๆ พูดด้วยสายตาหวานเยิ้ม

พอได้ยินแบบนั้น เลือดในตัวฉันก็พลุ่งพล่าน "ผม... ผม... ผมลองดื่มเบียร์ดีกว่า!"

"ใครเขาดื่มเบียร์กันล่ะ ในสถานการณ์แบบนี้ โดยเฉพาะเวลาอยู่กับผู้หญิง ต้องดื่มไวน์แดงสิ เข้าใจมั้ย?" หลู่เหยียนชำเลืองมองฉัน เปิดขวดไวน์แดงบนโต๊ะ แล้วพูดว่า "มา ลองดูซิว่าเป็นยังไง อย่าให้ถึงเวลาแล้วทำตัวน่าอาย ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้นะ"

พอได้ยินแบบนั้น เห็นหลู่เหยียนช่วยเหลือฉันขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกขอบคุณมาก ฉันคิดว่าหลินซีเอ้อร์เป็นผู้หญิง สาวในดวงใจยังอุตส่าห์นัดฉันเอง ถ้าฉันไม่ดื่มเหล้าสักหน่อย ก็คงจะดูไม่เข้าท่า ฉันจึงรินไวน์แดงเต็มแก้วแล้วดื่มรวดเดียวหมด

"นี่มันเหมือนน้ำตาลแดงชัดๆ ไม่มีปัญหาหรอก!"

ฉันวางแก้วลง พึมพำ

หลู่เหยียนหัวเราะคิกคัก หางตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว "จริงเหรอ เก่งจัง มา ฉันขอดื่มกับคุณสักแก้ว ขอให้คืนนี้ประสบความสำเร็จนะ!"

เสียงแก้วกระทบกันดังก๊อง

หนึ่งแก้ว ตามด้วยอีกแก้ว

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ฉันเริ่มสูญเสียสติ รู้สึกแค่ว่าไฟบนเพดานช่างจ้าเหลือเกิน ในห้องร้อนเหลือเกิน ขาขาวทั้งสองข้างนั้นสว่างจ้าเหลือเกิน ทั้งสองคนนั่งใกล้กันเหลือเกิน และตัวเธอ... หอมเหลือเกิน

"โครม!" เสียงดังปลุกฉันให้ตื่น

"เฮ้ย! ไอ้เลว กล้าดียังไงมาแตะต้องผู้หญิงของกู!"