บทที่ 4
"แต่ทำไมคุณถึงสนใจเธอล่ะ?" จงเจิ้งหมิงถามอย่างสงสัย "เธอเป็นเหมือนดอกเอเดลไวซ์บนภูเขาน้ำแข็งเลยนะ ตามที่ผมรู้มา เธอไม่มีเพื่อนสักคนในโรงเรียน และเย็นชากับทุกคน"
เย็นชากับทุกคนเหรอ?
หม่อซิงเจ๋อนึกถึงสีหน้าที่แสดงความกลุ้มใจของเธอต่อหน้าครูเมื่อสักครู่ ดูเหมือนจะแตกต่างจากข่าวลือที่เล่ากัน
"เฮ้ย เฮ้ย นายไม่ได้ชอบเธอจริงๆ ใช่ไหม?" จงเจิ้งหมิงเห็นเขาเงียบไปสักพัก จึงพูดด้วยน้ำเสียงเกินจริงว่า "ต้องการให้เพื่อนช่วยหาไอดีคิวคิว หรือเบอร์โทรบ้านของเธอไหม?"
หม่อซิงเจ๋อไม่อยากสนใจเขา จึงเดินเร็วขึ้น
"เฮ้ย เพื่อน อย่าเขินสิ พี่อาจจะไม่เก่งด้านอื่น แต่มีประสบการณ์เรื่องจีบสาวนะ"
หยุนเซี่ยงกลับมาที่ห้องเรียน หัวหน้าห้องกำลังจัดการเรื่องการย้ายที่นั่ง
"เย่เซื่อยวี่ เธอนั่งกับเซี่ยจวินเฉินนะ" เจียงซินอี้เห็นเธอกลับมาก็รีบพูดทันที
"ทำไมต้องเป็นฉันด้วย?" หยุนเซี่ยงหลุดปากออกมา
การนั่งอยู่หลังเซี่ยจวินเฉินก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สงบใจมากพออยู่แล้ว ทุกครั้งที่เรียนและมองเห็นเขาอยู่ข้างหน้า หัวใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวด
ในสมองของเธอมีตัวตนเล็กๆ สองคน คนหนึ่งกำลังขยี้มือพร้อมจะสั่งสอนคนใจร้าย อีกคนหนึ่งทำท่าเหมือนหลินไต่อวี๋ อยากจะถามเขาว่าความรักเจ็ดปีมันไม่มีค่าพอที่จะจดจำเลยหรือ
ถ้าต้องนั่งเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกัน ต้องเห็นใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและทำให้เจ็บปวดนี้ทุกวัน เธอไม่รู้ว่าจะแกล้งทำเป็นปกติได้หรือเปล่า
เจียงซินอี้หรี่ตาด้วยความไม่พอใจ เธอมีปัญหากับเย่เซื่อยวี่ที่เย็นชาและไม่สนใจใครมานานแล้ว "เย่เซื่อยวี่ เธอไม่ได้ตั้งใจสอบให้ได้คะแนนต่ำสุดหรอกเหรอ?"
หยุนเซี่ยงงุนงง ไม่เข้าใจความหมาย
"ทุกคนรู้ว่าหลังการสอบแต่ละครั้ง ทั้งห้องจะมีการจัดที่นั่งใหม่ คนที่ได้ที่หนึ่งจะนั่งกับคนที่ได้คะแนนต่ำสุด คนที่ได้ที่สองจะนั่งกับคนที่ได้คะแนนรองสุดท้าย เธอสอบติดอันดับสามของห้องทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับตั้งใจสอบให้ได้คะแนนต่ำสุด ก็เพื่อจะได้นั่งกับเซี่ยจวินเฉินไม่ใช่เหรอ?"
ฟังคำพูดเสียดสีของเจียงซินอี้แล้ว หยุนเซี่ยงรู้สึกอึดอัดใจ ระบบนี้ทำไมไม่เหมือนกับโรงเรียนเก่าของเธอ ที่ครูกลัวว่าคนที่เรียนแย่จะทำให้นักเรียนเรียนดีพลอยแย่ไปด้วย แต่ที่นี่กลับทำแบบนี้ได้ ถ้าเธอรู้ว่ามีกฎแบบนี้ เธอคงตั้งใจเรียนในช่วงที่ผ่านมา อย่างน้อยก็สอบให้ได้รองสุดท้ายก็ยังดี
อย่างไรก็ตาม คนที่ได้คะแนนต่ำสุดกับรองสุดท้ายก็ต่างกันแค่สิบคะแนนเท่านั้น
"พอได้แล้ว รีบย้ายโต๊ะเลย อย่าทำให้คนอื่นต้องรอ" เจียงซินอี้ย้ำอีกครั้ง
"ฉันขอเปลี่ยนเพื่อนร่วมโต๊ะได้ไหม?" หยุนเซี่ยงไม่อยากนั่งกับเซี่ยจวินเฉินจริงๆ
"เย่เซื่อยวี่ ฉันไม่อยากพูดซ้ำอีกแล้ว ถ้าเธอไม่อยากนั่งกับเซี่ยจวินเฉินจริงๆ ก็ช่วยสอบให้ดีกว่านี้หน่อยในครั้งหน้า" เจียงซินอี้คิดว่าเย่เซื่อยวี่แกล้งพูดตรงข้ามกับใจ "แต่ตอนนี้ กรุณาย้ายโต๊ะไปข้างหน้า"
หยุนเซี่ยงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความปวดหัว ยังอยากจะต่อรองอีกสักนิด
แต่พอเห็นดวงตาที่ไม่พอใจนั่น เธอก็ยอมแพ้ทันที ไปย้ายโต๊ะอย่างไม่เต็มใจ
ในใจก็ดูถูกตัวเอง
ทั้งๆ ที่ตอนนี้เจียงซินอี้ยังไม่ใช่หัวหน้าของเธอ แต่ทำไมเธอถึงยังกลัวเธอขนาดนี้
นี่คงเป็นเพราะอำนาจที่ยังหลงเหลืออยู่สินะ
ในฐานะนักออกแบบหลักและผู้จัดการของบริษัทออกแบบเสื้อผ้า double f ความสามารถของเจียงซินอี้เป็นที่ประจักษ์ แต่ความเข้มงวดในการทำงานของเธอก็มีชื่อเสียงไม่แพ้กัน
ในฐานะผู้ช่วยของเจียงซินอี้ หยุนเซี่ยงต้องทนลำบากไม่น้อยภายใต้การดูแลของเธอ
คนอื่นทำผิด เจียงซินอี้ก็แค่ดุสองสามคำ แต่ถ้าหยุนเซี่ยงทำผิด การถูกดุเป็นเรื่องเล็ก การถูกปรับเงินต่างหากที่เป็นเรื่องใหญ่
วนไปวนมา ไม่คิดว่าเธอจะยังหนีไม่พ้นเงื้อมมือของคนคนนี้