บทที่ 2
โรงเรียนมัธยมหลานหยางเป็นโรงเรียนมัธยมเอกชน มีคุณภาพด้านครูผู้สอนติดอันดับสามต้นๆ ของเมืองบี
คนที่เรียนที่นี่ส่วนใหญ่เป็นลูกคนรวยหรือคนมีชื่อเสียง หรือไม่ก็เป็นคนที่เรียนเก่งมากๆ
หยุนเซี่ยงแอบหนีออกจากโรงเรียนอีกครั้ง
ใครจะคิดว่าเมื่อห้าวันก่อน เธอยังเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ทำงานหนักล่วงเวลาเพื่อเก็บเงินซื้อบ้าน แต่หลังจากตื่นขึ้นมา เธอกลับกลายเป็นเด็กสาววัยสิบเจ็ดในฤดูฝน
การย้อนกลับไปในอดีตไม่น่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือการกลายเป็นคนอื่น
เมื่อเธอมองเห็นรูปลักษณ์ปัจจุบันของเธอในกระจกเป็นครั้งแรก เธอแทบจะทุบกระจกแตก
คืนนั้นเธออยู่บนดาดฟ้า มองเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างโม่ซิงเจ๋อบนจอใหญ่ที่ลานกว้าง เธอมีหน้าตาเหมือนกันกับเธอตอนนี้ แต่คนหนึ่งดูเด็กไร้เดียงสา อีกคนดูสง่างามกว่า
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
สิ่งที่ทำให้เธอยอมรับได้ยากกว่านั้นคือการที่เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเซี่ยจวินเฉิน และยังนั่งหน้าหลังกันอีกด้วย
ทุกครั้งที่เธอมองท้ายทอยของเขา เธอรู้สึกอยากหยิบหนังสือขว้างใส่เขา
"เมื่อกี้ฉันเห็นไอ้หมอนั่นเข้าไปในซอยนี้" พวกนักเลงผมสีแปลกๆ พูดคุยกันขณะเดิน
เมื่อพวกเขาเดินสวนกับหยุนเซี่ยง ลมพัดชายเสื้อ เผยให้เห็นด้ามมีดที่เอว
หลังจากที่พวกเขาหายเข้าไปในซอย หยุนเซี่ยงหรี่ตามองและหยุดเดิน เมื่อครู่ตอนที่เธอออกมาจากซอย มีคนคนหนึ่งรีบเดินสวนเธอไป แม้จะมองไม่ชัดว่าหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เธอจำชุดนักเรียนได้ เป็นของโรงเรียนหลานหยาง
โม่ซิงเจ๋อไม่คิดว่าพวกนี้จะตามมาถึงที่นี่ เขาถอดเสื้อนักเรียนออก ดวงตาเปล่งประกายไม่ยอมแพ้
"ไอ้หนู คราวที่แล้วปล่อยให้แกหนีไปได้ แต่คราวนี้ไม่ง่ายแล้ว" หัวโจกชักมีดแตงโมออกมาจากเอวและเดินเข้าหาเขา
คนที่เหลือก็ชักมีดแตงโมออกมาเช่นกัน พวกเขารู้ว่าโม่ซิงเจ๋อตีเก่ง จึงเตรียมตัวมาพร้อม
สีหน้าของโม่ซิงเจ๋อไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในใจรู้สึกหนาวเย็น ถ้าเป็นการต่อสู้ด้วยมือเปล่า เขายังพอมีโอกาสสู้
อย่างไรก็ตาม แพ้คนไม่แพ้รูปแบบ ยังไงก็ต้องสู้
หยุนเซี่ยงเดินวนไปมาที่ปากซอยหลายรอบ ซอยนี้อยู่ใกล้ประตูหลังของโรงเรียนหลานหยาง นอกจากนักเรียนที่ต้องการลัดทางหลังเลิกเรียน โดยทั่วไปแล้วไม่มีใครเดินผ่านมา
เสียงการต่อสู้ดังแว่วมาจากในซอย ได้ยินเสียงคนตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า "ฆ่ามันซะ"
"ฮัลโหล ฮัลโหล 191 ใช่ไหมคะ ที่นี่มีคนรุมทำร้ายกัน มีคนแขนถูกฟันขาดแล้ว... ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ รีบมาเร็วค่ะ"
เสียงผู้หญิงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้คนที่กำลังต่อสู้ตกใจ พวกนักเลงคงตกใจเช่นกัน รีบเก็บมีดและก่อนจะจากไปก็ไม่ลืมที่จะขู่ "แกโชคดีนะไอ้หนู คราวหน้าเจอกันอีก จะไม่ปล่อยให้แกรอดไปง่ายๆ"
โม่ซิงเจ๋อไม่สนใจพวกนักเลง แต่กลับมองไปทางปากซอย
คนที่ช่วยเขาเมื่อกี้ คงเป็นเด็กผู้หญิงที่เขาเจอในซอยสินะ?
เธอก็ใส่ชุดนักเรียน แสดงว่าอยู่โรงเรียนเดียวกับเขา
หลังจากที่หยุนเซี่ยงตะโกนออกไป เธอก็รีบหนีไป เธอกลัวว่าพวกนักเลงจะเห็นเธอและมาหาเรื่องในภายหลัง
เธอนั่งรถเมล์สาย 64 ผ่านไปห้าป้าย ก็ถึงโรงเรียนมัธยมสาม
เมื่อเทียบกับโรงเรียนมัธยมหลานหยาง มัธยมสามถือว่าอยู่ท้ายตาราง
นอกจากนี้บรรยากาศในโรงเรียนก็ไม่ค่อยดี การทะเลาะวิวาทเป็นเรื่องปกติ
หยุนเซี่ยงเคยเรียนมัธยมที่นี่ แต่เธอย้ายมาตอนมัธยมปลายปีที่สอง ตอนแรกเธอถูกเพื่อนล้อเรื่องสำเนียงเป็นเวลานาน
เธอรู้จักเทียนเสี่ยวเย่ในตอนนั้น เขาตัดผมสั้นกระชับ ดูเหมือนเด็กผู้ชายปลอม และพูดอย่างจริงใจว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ
ไม่คิดว่าความเป็นเพื่อนนี้จะยาวนานถึงเก้าปี ความรู้สึกลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ พ่อแม่ของเทียนก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนลูก ในช่วงเทศกาลต่างๆ พวกเขาจะให้เทียนเสี่ยวเย่พาเธอไปกินข้าวที่บ้าน