ชีวิตอันงดงามของสาวงามประจำหมู่บ้าน

บทที่ 4

"จริงเหรอ?" จ้าวเถี่ยจู่ได้ยินว่าเฉิงซูอิงจะไปสู่ขอให้ ก็ยิ้มอย่างมีความสุข "แม่นี่แหละที่รักฉันที่สุด"

"แม่แค่จะไปถามดูเท่านั้น ยังต้องดูว่าเขาจะชอบลูกหรือเปล่า" เฉิงซูอิงจิบโจ๊กคำหนึ่งแล้วพูดว่า "ยังไงการไปถามก็ไม่ได้น่าอับอายอะไร"

จ้าวเถี่ยจู่ทำหน้าเศร้าพูดอย่างหมดคำ "อะไรกันที่ว่าเขาจะชอบผมหรือเปล่า? ผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ในสายตาแม่ลูกเป็นลูกชายที่ดี แต่ในสายตาคนอื่นอาจไม่ใช่ลูกชายที่ดีก็ได้นะ" เฉิงซูอิงคีบเนื้อในชามให้จ้าวเถี่ยจู่แล้วพูดว่า "พอเถอะ รีบกินข้าวให้เสร็จแล้วไปทำงานได้แล้ว"

จ้าวเถี่ยจู่แลบลิ้น หลังกินอาหารเช้าเสร็จ เฉิงซูอิงกับจ้าวเล่าปาก็ไปที่ทุ่งนา จ้าวเถี่ยจู่กลับเข้าห้องแล้วขนคอมพิวเตอร์มือสองที่เกือบจะพังอยู่แล้วออกมา พอเปิดเว็บก็มีรูปโปรไฟล์ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นมาทันที

"ฉันสนใจหญ้าฝรั่นของคุณ ติดต่อฉันได้ไหม?"

ตามด้วยเบอร์โทรศัพท์หนึ่งชุด!

"มีปลามาติดเบ็ดเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" จ้าวเถี่ยจู่หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข หยิบโทรศัพท์มือถือเถื่อนที่หนาเทอะทะราวกับก้อนอิฐออกมาแล้วกดโทรออก

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ใครคะ?"

เสียงผู้หญิงไพเราะดังมาจากปลายสาย

"สวัสดีครับ ผมเป็นคนขายหญ้าฝรั่น" จ้าวเถี่ยจู่แนะนำตัวเอง "ผมชื่อจ้าวเถี่ยจู่ คุณชื่ออะไรครับ"

"หญ้าฝรั่นนั่นคุณขุดมาเองจริงๆ เหรอ?" น้ำเสียงอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความสงสัยและประหลาดใจ "แถวบ้านเรา จะมีหญ้าฝรั่นได้ยังไงกัน?"

"ก็เป็นสมุนไพรเหมือนกัน จะขึ้นที่ไหนไม่ได้ล่ะ?" จ้าวเถี่ยจู่อัปโหลดรูปลงเว็บท้องถิ่น เพราะในใจเขายังรู้สึกว่าการซื้อขายแบบเงินสดแลกสินค้าจะปลอดภัยกว่า ถ้าคนอยู่ไกลเกินไปก็จะไม่สะดวกในการซื้อขาย

พอได้ยินน้ำเสียงสงสัยของอีกฝ่าย จ้าวเถี่ยจู่ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที จึงพูดเสียงเย็นว่า "ถ้าคุณไม่เชื่อก็ช่างมันเถอะ ถือว่าผมไม่เคยโทรหาคุณก็แล้วกัน บ๊ายบาย!"

"เดี๋ยวก่อน" จ้าวเถี่ยจู่กำลังจะวางสาย อีกฝ่ายก็รีบพูด "ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฉันชื่อเฉียวซาซา ฉันไม่ได้ไม่เชื่อคุณหรอกนะ แค่รู้สึกแปลกใจที่แถวบ้านเรามีหญ้าฝรั่นซึ่งเป็นสมุนไพรชนิดนี้ด้วย"

"ที่ไหนมีดินก็ปลูกสมุนไพรได้ แค่ขึ้นอยู่กับว่าลักษณะของสมุนไพรกับสภาพอากาศในท้องถิ่นเข้ากันหรือเปล่า ถ้าเข้ากันก็จะขึ้นได้เยอะ ถ้าไม่เข้ากันก็ขึ้นได้เหมือนกัน แค่หายากหน่อยเท่านั้นเอง" จ้าวเถี่ยจู่ตอบ

"เป็นอย่างนั้นนี่เอง!" เฉียวซาซาคิดแล้วรู้สึกว่าสิ่งที่จ้าวเถี่ยจู่พูดมีเหตุผลมาก จึงถามว่า "คุณอยู่ที่ไหนคะ? หญ้าฝรั่นของคุณฉันเอาหมดเลย"

"ได้ครับ แล้วคุณอยู่ที่ไหน? ผมจะเอาไปส่งให้นะ"

การส่งของถึงบ้านเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างจ้าวเถี่ยจู่เป็นผู้ชาย การไปส่งเองก็เป็นเรื่องธรรมดา

"ฉันไปรับเองดีกว่า คุณอยู่ที่ไหนคะ?" เฉียวซาซาทางปลายสายลังเลเล็กน้อย "ฉันไม่ค่อยสะดวก เลยอยากไปรับเองน่ะค่ะ"

"ก็ได้ครับ" จ้าวเถี่ยจู่บอกที่อยู่ให้เฉียวซาซาแล้วก็วางสาย

นึกถึงสมุนไพรที่พบโดยบังเอิญ แถมยังขายได้เงิน จ้าวเถี่ยจู่ก็รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก เขานอนบนเตียงกังไฟยกขาข้างหนึ่งพาดบนอีกข้างแล้วฮัมเพลงอย่างมีความสุข

ในตอนนั้นเอง มีเสียงของหวังลี่ชุนดังมาจากลานบ้าน "จ้าวเถี่ยจู่ ออกมาหาฉันหน่อย"

"อ้าว ลี่ชุน มาแล้วเหรอ? มีอะไรกับเถี่ยจู่หรือ?" เฉิงซูอิงกำลังซักผ้าอยู่ในลานบ้านพอดี จึงเชิญหวังลี่ชุนเข้ามา

"น้าตู้ ฉันมีธุระนิดหน่อยกับเถี่ยจู่น่ะค่ะ"

"เถี่ยจู่อยู่ในห้อง เข้าไปได้เลย"

เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างแม่กับหวังลี่ชุนในลานบ้าน แก้มของจ้าวเถี่ยจู่ก็แดงขึ้นมา นึกถึงวันที่ทั้งสองคนจูบกัน เขาก็รู้สึกปลื้มใจ หรือว่าหวังลี่ชุนตกหลุมรักเขาแล้วมาสารภาพรักกับเขากันแน่?

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ!

จ้าวเถี่ยจู่คิดในใจ รีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วยืนรออยู่ที่ประตูรอให้หวังลี่ชุนเข้ามา

หวังลี่ชุนเข้าบ้านแล้วปิดทั้งประตูและหน้าต่างทันที จ้าวเถี่ยจู่เห็นดังนั้นก็หน้าแดง รีบพูดว่า "ลี่ชุน เธอจะทำอะไรน่ะ? เรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ ยังไม่ควรจะทำอะไรแบบนั้นเร็วขนาดนี้!"

"ใครจะทำอะไรกับนายกัน!" ปิดประตูหน้าต่างเรียบร้อย หวังลี่ชุนก็โกรธ ชี้ไปที่จ้าวเถี่ยจู่แล้วพูดว่า "จ้าวเถี่ยจู่ นายต้องการอะไรกันแน่?"

หวังลี่ชุนโกรธจนแทบบ้า พอนึกถึงวันที่เธอกำลังทำธุระส่วนตัวในป่าเล็กๆ แล้วถูกจ้าวเถี่ยจู่เห็นและถ่ายรูปไว้ เธอก็อับอายจนไม่กล้าเจอใคร แถมยังจูบกับจ้าวเถี่ยจู่อีก หวังลี่ชุนคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าต้องมาพูดให้ชัดเจนซะที

หวังลี่ชุนโกรธจนแก้มแดง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง จ้าวเถี่ยจู่ชี้ไปที่หน้าอกของหวังลี่ชุนแล้วพูดว่า "ลี่ชุน อย่าโกรธเลย เดี๋ยวกระดุมจะหลุดหมด"

หวังลี่ชุนรีบเอามือปิดหน้าอก หน้าแดงด้วยความอายแล้วจ้องจ้าวเถี่ยจู่ด้วยความโกรธ "จ้าวเถี่ยจู่ นายนี่มันไอ้ลามก!"

"ลี่ชุน พูดแบบนี้ไม่ถูกนะ เธอเข้ามาในห้องฉันเอง แถมยังปิดทั้งประตูและหน้าต่าง ชัดเจนว่าเธอส่งตัวมาให้ถึงที่ แล้วทำไมฉันถึงกลายเป็นไอ้ลามกล่ะ?"

จ้าวเถี่ยจู่หัวเราะคิกคัก ถูมือ จ้องมองหวังลี่ชุนตาไม่กะพริบ ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่าสวย ถ้าได้แต่งเข้าบ้าน ได้เห็นทุกวัน จ้าวเถี่ยจู่คงจะตายเพราะความสุขแน่ๆ

"ไปให้พ้น!" หวังลี่ชุนตาโตด้วยความโกรธ ชี้ไปที่จ้าวเถี่ยจู่แล้วพูดว่า "ฉันจะไม่มีวันชอบนาย นายเลิกฝันไปได้เลย ถึงฉันจะแต่งกับคนใบ้หัวหมู่บ้าน ฉันก็จะไม่มีวันแต่งกับนาย"