บทที่ 5
"บอกเขาไปสิ...ถือเป็นการช่วยชาวเมืองนั่นด้วย..." ฮว่าหลิงถอนหายใจพลางเกลี้ยกล่อม
ชายผมแดงกลับหลับตาที่มีเลือดและน้ำตาไหลออกมา ยังคงส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไร
"ตีมัน! ตีให้แรงๆ! ตีจนกว่ามันจะยอมพูด! ไม่งั้นข้าจะเหยียบกล่องไม้จันทน์แดงนั่นให้แหลก! แล้วเผาม้วนภาพนั่นทิ้ง! ให้พวกเจ้าสูญสลายไปทั้งหมด!" เจี้ยวฟางผู้หวาดกลัวความตายอย่างที่สุด เมื่อเห็นว่าชายผมแดงไม่ยอมอ่อนข้อไม่ว่าจะดีหรือร้าย ก็เริ่มคลุ้มคลั่งตะโกนด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนปีศาจร้าย
ฮว่าหลิงแสดงความรังเกียจบนใบหน้า แต่ไม่อยากให้คนผู้นี้ทำลายกล่องไม้และม้วนภาพ จึงก้าวเข้าไปหาชายผมแดง รวบรวมพลังไว้ที่ฝ่ามือ
ท่ามกลางความคลุ้มคลั่ง เจี้ยวฟางพลันสังเกตเห็นว่าหมอกดำรอบข้างหายไป ราวกับถูกชายผมดำรวบรวมไว้ที่ฝ่ามือทั้งหมด เขารู้ว่าคนผู้นี้ต้องมีกระบวนท่าสังหาร แน่นอนว่าต้องสามารถบีบให้ชายผมแดงยอมเปิดปาก เขาจึงยิ้มกว้างอย่างบ้าคลั่ง
ฝ่ามือที่มีควันดำพันเกี่ยวเพียงแค่แตะที่อกด้านซ้ายของชายผมแดง ก็มีเสียง "ฉี่" ดังขึ้น ราวกับเหล็กร้อนแดงกดลงบนเนื้อหนัง เจี้ยวฟางถึงกับได้กลิ่นไหม้เน่าเหม็น
พลังมืดทั้งหมดแทรกเข้าไปในร่างของชายผมแดง เขาร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด เลือดสดพุ่งออกจากปากเหมือนลูกธนู ละอองเลือดลอยค้างกลางอากาศ ยิ่งรวมตัวยิ่งหนาแน่น ทั้งความฝันถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน
ท่ามกลางหมอกแดง เจี้ยวฟางเห็นความดุร้ายบนใบหน้าของชายผมดำหายไปสิ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาสง่างาม ชายผู้นี้เรียก "ไป๋เจ่อ" ซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลางโอบกอดชายผมแดงที่ล้มลง น้ำตาเม็ดโตไหลรินลงมาละลายเข้ากับหมอกแดง
"ไป๋เจ่อ...ไป๋เจ่อ...เหตุใดท่านจึงยอมทนทุกข์ถึงเพียงนี้เพื่อข้า..." การแปรเปลี่ยนเสร็จสิ้น ฮว่าหลิงนึกขึ้นได้แล้ว ชายผมแดงผู้นี้ไม่ใช่เสือเซี่ยเซี่ย แต่เป็นสัตว์มงคลไป๋เจ่อ ส่วนตัวเขาเองต่างหากที่เป็นเสือเซี่ยเซี่ย เขาเป็นบุตรของมังกรจู้หลง เติบโตมาสนิทสนมกับไป๋เจ่อตั้งแต่เด็ก พอเติบใหญ่ก็ตกหลุมรักกัน สัญญาว่าจะท่องเที่ยวชมความงามทั่วเก้ามณฑล แล้วไปดูความเจริญรุ่งเรืองของโลกมนุษย์ แต่เขาถูกใส่ร้าย ถูกยิงตายอย่างทารุณ แม้ภายหลังจะได้รับความเมตตาจากจักรพรรดิหวงตี้ให้ฟื้นคืนชีพ แต่จิตใจกลับสับสนวุ่นวาย ไม่อาจแยกแยะมิตรและศัตรูได้อีกต่อไป
"หากข้าไม่กักขังท่านไว้ที่นี่...โฮ่วอี้ก็จะยิงท่านให้ตายอีกครั้ง..." ร่างของไป๋เจ่อที่เหมือนกับหมอกควันพิงอยู่ในอ้อมกอดของเสือเซี่ยเซี่ย มุมปากที่มีเลือดกลับยกยิ้มอย่างโล่งใจ
ไป๋เจ่อเป็นสัตว์วิเศษที่อยู่เคียงข้างจักรพรรดิหวงตี้เสมอ หลังจากเสือเซี่ยเซี่ยตาย เขาเองที่อ้อนวอนจักรพรรดิหวงตี้ให้ชุบชีวิตเสือเซี่ยเซี่ย น่าเศร้าที่เมื่อเสือเซี่ยเซี่ยฟื้นขึ้นมากลับจำเขาไม่ได้ ซ้ำยังกลายเป็นสัตว์ร้ายคลุ้มคลั่งที่กระหายเลือดกินคนเป็นอาหาร สร้างความเดือดร้อนไปทั่ว
จักรพรรดิเย่าสั่งให้โฮ่วอี้ยิงเสือเซี่ยเซี่ยเพื่อรักษาความสงบสุขของโลกมนุษย์ แม้ไป๋เจ่อจะเป็นสัตว์มงคลที่เข้าใจสรรพสิ่ง แต่เขาทำได้เพียงขับไล่สิ่งชั่วร้ายและทำนายลางดี ไม่มีพลังในการต่อสู้ เขาไม่สามารถควบคุมเสือเซี่ยเซี่ย และไม่อาจหยุดยั้งโฮ่วอี้ได้ จึงต้องไปขอความช่วยเหลือจากตระกูลหมอผีเจี้ยว น่าเสียดายที่ตระกูลเจี้ยวเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่รู้วิชาอาคม แต่ไม่มีพลังวิเศษเทียบเท่าเทพเซียนโบราณ ไป๋เจ่อจึงต้องทำสัญญายินยอมให้ตัวเองถูกผนึกไว้ในภาพ แล้วให้ตระกูลเจี้ยวยืมพลังวิญญาณของเขาเพื่อกักขังเสือเซี่ยเซี่ย
สัตว์วิเศษโบราณให้ความสำคัญกับคำสาบานอย่างยิ่ง เมื่อทำสัญญาแล้วย่อมไม่มีการเปลี่ยนใจ เขาให้คำมั่นว่า "ไม่ตายไม่เลิกรา" ตั้งใจจะหลับใหลอยู่ในภาพอันว่างเปล่ากับเสือเซี่ยเซี่ย แม้จะไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แต่ก็ถือว่าไม่ต้องพรากจากกันชั่วนิรันดร์ และยังรักษาความสงบสุขของโลกมนุษย์ไว้ได้ น่าเสียดายที่ตราผนึกบนม้วนภาพถูกเจี้ยวฟางทำลายหลายครั้งทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ เกือบทำให้ความพยายามทั้งหมดสูญเปล่า โชคดีที่การสูญเสียพลังวิญญาณของเขาช่วยเร่งกระบวนการแปรเปลี่ยนให้เร็วขึ้น น่าเสียดายที่เขาปกป้องเสือเซี่ยเซี่ยไว้ได้ รักษาคำสาบานไว้ได้ ปกป้องโลกมนุษย์ไว้ได้ แต่กลับไม่อาจอยู่เคียงข้างเสือเซี่ยเซี่ยที่ได้รับการแปรเปลี่ยนแล้วไปตลอดกาล