บทที่ 3
"การสอบครั้งแรก... หัวข้อการเขียนความเรียงจาก 'สี่ชู่'... คือ 'วิถีแห่งขงจื๊อ สิ้นสุดแล้ว' และ 'ความรู้อันกว้างขวางลึกซึ้งนั้น...' " ชายผมแดงพ่นละอองหิมะออกมาอีกครั้ง แล้วก้มหน้าพึมพำเสียงเบา
เจียวฟางแรกเริ่มยังไม่เข้าใจความหมาย แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งตกใจ นี่คือหัวข้อสอบเข้าสำนักศึกษาหรือ? แม้จะรู้ว่าตนอยู่ในความฝัน แต่เขาไม่กล้าประมาท จดจำทุกคำอย่างระมัดระวัง
"...การฝืนสวรรค์เปลี่ยนชะตา ย่อมต้องชดใช้..." ชายผมแดงพูดจบอย่างช้าๆ ร่างของเขาก็จางลงทันที ราวกับทนรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้วสลบไป
หมอกดำสลายไป เจียวฟางร้องเสียงดังแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง จึงพบว่าตนเองยังคงอยู่ในห้องนอน เขาไม่สนใจคำด่าของภรรยา สวมเสื้อคลุมนวมวิ่งไปยังห้องหนังสือ จุดตะเกียงจดบันทึกหัวข้อสอบที่จำได้
ผ่านไปกว่าสองเดือน เจียวฟางไม่ได้ฝันถึงสัตว์ร้ายอีกเลย เมื่อใกล้ถึงวันสอบ เขายิ่งรู้สึกกระวนกระวาย กลัวว่าสิ่งที่ฝันเห็นจะเป็นเพียงภาพลวงตา หรือกลัวว่าชะตาชีวิตของตนถูกกำหนดให้สอบไม่ผ่าน
อีกไม่กี่วันต่อมา เจียวฟางนั่งอย่างกระสับกระส่ายในห้องสอบ เมื่อกรรมการสอบเคราขาวอ่านหัวข้อสอบ เขาก็รู้ว่าชะตาชีวิตของตนได้พลิกผัน หัวข้อที่ชายผมแดงบอกไว้ตรงกับข้อสอบทุกข้อ! เจียวฟางสอบผ่านแม้จะได้ลำดับสุดท้าย แต่ก็หลุดพ้นจากความอับอายที่อายุสามสิบแล้วยังเป็นเพียงนักเรียนเด็ก!
เขาไถ่กล่องไม้คืนมา และนำไปบูชาไว้หลังป้ายวิญญาณอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม ความปรารถนาของมนุษย์นั้นไม่มีที่สิ้นสุด มีหนึ่งก็ต้องมีสอง มีสองก็ต้องเกิดสาม เรื่องราวความขัดแย้งระหว่างเจียวฟาง วิญญาณในภาพ และสัตว์ร้ายยังไม่จบลงเพียงเท่านี้...
ลัทธิเต๋ากล่าวว่า ความว่างเปล่าก่อเกิดไท่จี๋ ไท่จี๋แยกเป็นหยินหยาง หยินหยางก่อเกิดสี่ธาตุ สี่ธาตุก่อเกิดแปดทิศ แปดทิศก่อเกิดสรรพสิ่ง
ในห้วงเวลาอันยาวนาน วิญญาณในภาพมักรู้สึกว่าภายในม้วนภาพนี้เป็นดั่งความว่างเปล่า และตัวเขากับสัตว์ร้ายนั้นเหมือนหยินหยางที่หมุนวนอยู่ด้วยกันโดยไร้การรับรู้
เวลาผ่านไปนับพันปีอย่างเงียบงัน เมื่อถูกปลุกโดยลูกหลานตระกูลเจียวผู้ไร้คุณธรรม ความทรงจำของเขาขาดวิ่นไม่สมบูรณ์ แม้แต่ตัวตนก่อนกลายเป็นวิญญาณในภาพก็จำไม่ได้ นี่คือราคาของการปราบสัตว์ร้ายหรือ? เหตุใดเขาจึงสมัครใจทำสัญญากับบรรพบุรุษตระกูลเจียว ยอมเสียสละเช่นนี้เพื่อปราบสัตว์ร้ายที่ไม่เกี่ยวข้องกับตน?
คำถามมากมายที่ไร้คำตอบวนเวียนอยู่ ขณะที่วิญญาณในภาพคิดว่าตนกำลังจะจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง ผนึกของม้วนภาพก็ถูกเปิดอีก
"ข้า... ข้า... การสอบเข้าเมืองใกล้เข้ามาแล้ว..." ลูกชายตระกูลเจียวสายตาเลื่อนลอย ในความหวาดกลัวแฝงไว้ด้วยความโลภ
วิญญาณในภาพรังเกียจคนผู้นี้ ไม่อยากสนใจ แต่ไม่คาดคิดว่าคนผู้นั้นจะเปลี่ยนสีหน้าและขู่ว่า: "รายได้ของซิวไฉ่น้อยนัก หากสอบไม่ผ่านเป็นจวี่เหริน ก็คงต้องนำกล่องไปจำนำอีกเพื่อเสริมรายจ่ายในครอบครัว"
วิญญาณในภาพเกิดจิตฆาตกรรมทันที อยากฉีกร่างคนผู้นี้กินเข้าท้อง แต่น่าเสียดายที่เขาอยู่ในภาพ และมีเสียงกังวานมากมายดังก้องราวกับสวดมนต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า: "ข้าทำสัญญากับตระกูลเจียว ยินดีใช้วิญญาณปราบเสี่ยเค่อให้กลับสู่ทางที่ถูกต้อง ไม่ตายไม่หยุด... หากผิดสัญญา ร่างและวิญญาณจะพินาศ..."
สัญญาโบราณ ทำแล้วต้องรับผล "ไม่ตายไม่หยุด" "ร่างและวิญญาณจะพินาศ" คำสาบานหนักเช่นนี้ ไม่มีทางเปลี่ยนใจ วิญญาณในภาพรู้สึกเจ็บปวดในอกราวกับกำลังจะแตกออก แต่ความเจ็บปวดก็ไม่อาจกดความคิดฆ่า แม้ไม่รู้ว่าตนให้สัญญาไว้เพราะอะไร แต่ในใจกลับมีความยึดมั่นว่าไม่ว่าอย่างไรต้องรักษาผนึก รักษาสัตว์ร้ายไว้ จำใจต้องสร้างแส้ยาวอีกครั้ง
ชายผมแดงส่งเสียงคำรามในสายลมเย็นเยียบที่ม้วนขึ้นจากปลายแส้ แผลเก่าที่ยังไม่หายดีแตกออกอีกครั้ง หมอกเลือดพุ่งออกมา