Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 92

เสี่ยวเย่ฟังเสียงครางงึมงำของจื้อเอี๋ยนไม่รู้เรื่อง เขาเหลือบตาขึ้นมองอย่างดุดัน จื้อเอี๋ยนก็รีบเอาผ้าห่มคลุมศีรษะทันที เสี่ยวเย่นิ่งเงียบ สีหน้าเย็นชาดุจสายน้ำ แล้วกระชากผ้าห่มออกจากศีรษะของอีกฝ่ายทันที

"เป็นอะไรไป ทำไมไม่อยู่เงียบๆ ที่เรือนหลังล่ะ ไม่ใช่ว่ามีคนส่งอาหารให้ทุกวันหรือ" เสี่ยวเย่นั่ง...