กราบเรียนคุณชาย ท่านอ๋องเป็นเด็กชายในหอนางโลม

บทที่ 46

จื้อเยี่ยนเริ่มสะอื้นเบาๆ ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดข้างหูของเสี่ยวเย่ ทำให้หัวใจของเสี่ยวเย่รู้สึกเหมือนถูกแมวข่วน

เขาไม่อาจแน่ใจได้ว่าน้ำตาที่ไหลเงียบๆ ของจื้อเยี่ยนตอนนี้เป็นความรู้สึกจริงๆ หรือแค่การแสดงละครให้เขาดู

แต่ใจเขาเจ็บปวดจริงๆ เต็มไปด้วยความสงสารอีกฝ่าย

"พอเถอะ ลุกขึ้นเถิด"

เสี่ยวเย่ปัดฝุ่นบน...