Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 140

จากของขวัญล้ำค่าที่ได้รับจากเจ้า คือความทรงจำที่ไม่มีวันจางหาย จื้ออี้นนั่งตัวสั่นอยู่ในกองฟาง ริมฝีปากเย็นจนเป็นสีม่วง

ฝูงชนแยกย้ายไปนานแล้ว ไม่มีใครสนใจอีกว่าในน้ำใสแจ๋วนั้นซ่อนความมืดมนและความอยุติธรรมไว้เพียงใด จื้ออี้นเข่าอ่อน ทรุดลงบนพื้นโคลน จมลึกลงไป

เสี่ยวเย่ยังไม่หายดี แม้แต่จัดงานศพให้จู...