กราบเรียนคุณชาย ท่านอ๋องเป็นเด็กชายในหอนางโลม

บทที่ 126

เสี่ยวจื้ออี้รู้สึกหนาวเย็นที่แผ่นหลัง เมื่อลมพัดผ่านก็ทำให้ขนลุกซู่ เสี่ยวเย่มองด้วยแววตาเปี่ยมความเจ็บปวดที่ซ่อนไม่มิด จื้ออี้พับแขนเสื้อด้านซ้ายขึ้น แล้วเปิดเผยแขนซ้ายออกมาครึ่งหนึ่ง

เสี่ยวเย่ตะลึงกับรอยแผลเป็นน่าเกลียดที่เหมือนตัวตะขาบเรียงรายบนแขนของจื้ออี้ เขาชะงักไปชั่วขณะ "นี่เกิดอะไรขึ้น?"...