กราบเรียนคุณชาย ท่านอ๋องเป็นเด็กชายในหอนางโลม

บทที่ 122

หยดเลือดน้ำตาแห่งความคิดถึงไม่อาจหยุด โยนเมล็ดถั่วแดงทิ้ง ดอกหลิวผลิบานเต็มหอวาดไม่มีวันสิ้นสุด จื่อเยี่ยนขยับเข่าเล็กน้อย เข้าไปใกล้เสี่ยวเย่ยิ่งขึ้น ดวงตาสะท้อนลวดลายบนกางเกงชั้นในของอีกฝ่าย จู่ๆ ก็นึกถึงแม่เฒ่าของถิงเสวียนขึ้นมา

"พี่ใหญ่ ยังเจ็บอยู่หรือไม่?" จื่อเยี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด...