Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 112

จื้อเอี๋ยนรู้จักกาลเทศะไม่ได้เอ่ยปากเสียดสี เพียงแค่ขยิบตาพลางสำรวจโต๊ะเล็กรอบๆ อย่างละเอียด

"มองอะไรนักหนา ถ้าชอบก็ให้ไท่ฝูเอากลับบ้านไปเล่นเอาเองสิ" เสี่ยวจื่อยู่เตะจื้อเอี๋ยนอย่างจงใจ จื้อเอี๋ยนตั้งใจหน่วงจังหวะเล็กน้อย ถูกเตะจนต้องถอยหลังไปสองก้าว

"โอ๊ย โอ๊ย ขาหัก เจ็บจังเลย!" จื้อเอี๋ยนกุมน่อ...