Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 93

ลิ่นรั่งเบาเกินไป หยูเสี่ยวเพ่ยคิด ถ้ายังมีวันพรุ่งนี้ เขาจะต้องหาอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกมาป้อนลิ่นรั่งให้ได้ หยูเสี่ยวเพ่ยจ้องมองรอยแผลมากมายที่ต้นคอของลิ่นรั่ง รอยแผลเป็นเหล่านั้นจางลงพร้อมกับการหายไปของร่องรอยการประทับตราที่สมบูรณ์ หยูเสี่ยวเพ่ยเริ่มปล่อยฟีโรโมนของตัวเอง

แสงอาทิตย์ร้อนแรงเหมือน...