บทที่ 5
"เหี้ย แน่นเกินไป" พี่จวงออกแรงดันเข้าไป ร่างของหลินรั่งสั่นสะท้านตาม ลมหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอ ราวกับไม่กลัวความตาย
หยู่เสี่ยวเพ่ยจ้องมองเขาตลอดเวลา เมื่อเห็นตาขาวของเขาเริ่มมากขึ้น ก็คลายมือออก รอให้สีหน้ากลับมาเป็นปกติ แล้วรัดเข้าอีก ทำเช่นนี้ซ้ำไปมา เพลิดเพลินกับความงามของหลินรั่งในยามเกือบตาย แต่ในใจของหยู่เสี่ยวเพ่ยกลับไม่มีความสุข มีแต่ความว่างเปล่า เขาคิดว่าตัวเองถูกนอกใจจึงอยากแก้แค้น เขาคิดว่าไม่คุ้มค่าที่จะหมกมุ่นกับกะหรี่คนหนึ่ง จึงอยากแก้แค้น แต่การแก้แค้นนี้กลับไม่ได้ทำให้เขาสะใจ
หลังจากทรมานซ้ำไปมาครึ่งชั่วโมง พี่จวงก็สมใจ เมื่อแก้เชือกที่พันตัวหลินรั่งออก หลินรั่งก็ทรุดลงกับพื้นไม่มีปฏิกิริยาเป็นเวลานาน หากไม่ใช่เพราะหน้าอกที่ยังกระเพื่อมขึ้นลง หยู่เสี่ยวเพ่ยแทบจะคิดว่าเขาเป็นศพแล้ว
เมื่อเขาฟื้นตัว จึงค่อยมีแรงยกมือขึ้นกุมท้องที่ไม่สบาย เขานั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น พี่จวงโยนเสื้อผ้าของเขาลงพื้นอย่างล้อเล่น "หนาวก็หาเสื้อผ้าใส่เองสิ"
แม้จะเป็นฤดูร้อน แต่เครื่องปรับอากาศในห้องถูกตั้งไว้ต่ำมาก หลินรั่งที่ตั้งครรภ์แม้จะมีอุณหภูมิร่างกายสูงกว่าปกติ แต่ก็ยังรู้สึกหนาว เขาคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหยู่เสี่ยวเพ่ย ยื่นมือออกไปคลำหาเสื้อผ้า นิ้วมือของหลินรั่งเรียวยาว ข้อนิ้วชัดเจนดูงดงามยิ่งนัก หยู่เสี่ยวเพ่ยยังไม่ทันได้ชื่นชมท่าทางของเขา ก็สังเกตเห็นความผิดปกติ เขาถามอย่างตกใจ "เขามองไม่เห็นหรือ?"
พี่จวงตอบอย่างไม่แยแส "ใช่ ไม่งั้นนักศึกษาคนหนึ่งจะออกมาขายเนื้อได้ยังไง? ก็เพราะทั้งตาบอดทั้งใบ้ถึงได้มีคนจองตัวเยอะ ดูท้องเขาสิ ตอนนี้คงสี่ห้าเดือนแล้วมั้ง"
พี่จวงพูดพลางใช้เท้ากดท้องของหลินรั่ง หลินรั่งหยุดคลำหาเสื้อผ้า ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปบ้าง ดูเหมือนจะกลัวมาก พี่จวงถ่มน้ำลายแล้วหัวเราะ "ไอ้ขยะ ฉันไม่ได้เป็นพวกวิปริตที่จะเตะลูกแกออกมาหรอกนะ ฉันไม่ชอบดูเลือดสาดกระจายทั่วพื้นหรอก"
ทุกคำพูดของเขาทำให้หยู่เสี่ยวเพ่ยรู้สึกเหมือนฝัน ตาบอด ใบ้ เด็กถูกเตะจนแท้ง เลือดสาดกระจายทั่วพื้น หยู่เสี่ยวเพ่ยรู้สึกคลื่นไส้อย่างกะทันหัน คลื่นไส้จนอยากอาเจียน สีหน้าของเขาไม่ดี น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีนัก "คุณจวง ผมขอตัวก่อน"
"ดูเธอสิ เฮ้อ" พี่จวงถอนหายใจอย่างเสียดาย "ฉันมีโปรเจกต์ที่มีศักยภาพมาก งี้แหละ เงินที่ฉันเป็นหนี้เธอครั้งที่แล้ว ฉันจะโอนให้เธอก่อนสิบหมื่น ที่เหลือขอเลื่อนไปอีกสามเดือน ถ้าได้กำไรก็คิดเป็นหุ้นของเธอ ถ้าขาดทุน พี่ก็จะคืนสิบสองหมื่นทั้งต้นทั้งดอกให้เธอ เป็นไงบ้าง?"
ไอ้หมาจิ้งจอกแก่ หยู่เสี่ยวเพ่ยไม่อยากทำลายธุรกิจ เขายิ่งไม่อยากอยู่กับหลินรั่งอีกแม้แต่วินาทีเดียว จึงรีบพยักหน้าแล้วจากไป
ประตูเปิดแล้วปิด หยู่เสี่ยวเพ่ยจากไปอย่างรีบร้อน ห้องเงียบลง พี่จวงดับก้นบุหรี่ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นดุร้าย
"ไอ้ขยะ" พี่จวงเดินไปเตะไหล่ของหลินรั่งอย่างแรง หลินรั่งกุมท้องไว้ ไหล่ของเขาปรากฏรอยแดงบวมในทันที
เจ้านายคนนี้ช่างอารมณ์แปรปรวน หลินรั่งหรี่ตาลงอย่างเฉยชา ไร้ชีวิตชีวา เขารู้สึกว่าตรงหน้ามีเงาดำๆ จากนั้น พี่จวงก็นั่งยองๆ ลงตรงหน้าเขา
คางถูกบีบแน่น หลินรั่งถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น พี่จวงตบหน้าเล็กๆ นั่นอย่างโหดร้าย ได้ยินเสียง "แปะ" ใบหน้าครึ่งซีกของหลินรั่งบวมขึ้นทันที เขาได้ยินพี่จวงด่าว่า "กับไอ้หนุ่มนั่นแกยังเงี่ยนได้ กูเย็ดแกตั้งหลายชั่วโมงแกทำเหมือนตายแล้ว? ไอ้ขยะ ยังกล้าดูถูกกูอีก"