บทที่ 4
"ยุเล็ก อย่าแรงเกินไปนะ ถ้าทำให้บาดเจ็บจะต้องจ่ายค่าเสียหายนะ" ลุงจวงพูดติดตลกพร้อมจุดบุหรี่อีกมวน ควันลอยวนเวียน กลิ่นหอมหวานฟุ้งเต็มห้อง มีเพียงกลิ่นหวานเลี่ยนนี้เท่านั้น หลินร่างกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ ความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าที่เขาบอกไม่ถูก แต่เขาไม่กล้าหลับ กลัวจะถูกลงโทษหนักกว่าเดิม
ได้ยินคำพูดของลุงจวง ยูเสี่ยวเพ่ยหัวเราะพูดว่า "ท่านจวงชอบจัดการคนแบบนี้บ่อยหรือครับ?"
เขากดท้ายทอยของหลินร่าง บังคับปากเล็กๆ นั้นอย่างแรง ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้ลำคอของหลินร่างตึงขึ้น ยูเสี่ยวเพ่ยรู้สึกดีจนถึงจุดสุดยอดทันที น้ำกามทั้งหมดหลั่งเข้าไปในปากของหลินร่าง ยูเสี่ยวเพ่ยดึงอวัยวะเพศออกและปล่อยมือที่จับท้ายทอยของหลินร่าง
หลินร่างทรุดนั่งกับพื้น ดวงตาทั้งสองจ้องมองพื้นไม่กะพริบ มุมปากของเขาแตก บวมแดงเป็นวงกว้าง ดูทั้งน่าสงสารและน่ารัก เมื่อห่างจากอัลฟ่า ดูเหมือนว่าเขารู้ว่าตนจะไม่ได้รับฟีโรโมนเพื่อบรรเทาความต้องการ กลิ่นดอกพุดตานจึงค่อยๆ จางลงอย่างหวาดกลัว แต่กลิ่นหอมในห้องยังคงอยู่นานไม่จางไป
ลุงจวงเดินมาพร้อมบุหรี่ในมือ ยกมือเคาะขี้เถ้าลงบนไหล่ของโอเมก้าที่ขาวเหมือนหยก เขาเตะหลินร่างทีหนึ่ง ทำให้หลินร่างต้องก้มหน้าลงกับพื้น ยกสะโพกขึ้นสูง เพื่อความสะดวกในการกระทำต่อไป
ช่องทางด้านหลังที่ถูกใช้งานมากเกินไปบวมแดงขึ้นมาแล้ว อาจจะชาไปแล้ว เมื่อลุงจวงเข้าไปในตัวเขาอีกครั้ง เขาไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวดมากนัก ยูเสี่ยวเพ่ยยืนอยู่ข้างๆ ใช้กระดาษเช็ดอวัยวะเพศให้สะอาด แล้วเห็นหลินร่างค่อยๆ กะพริบตา
เขาคิด เขาจริงๆ แล้วจำเราไม่ได้หรือ? ในโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกัน ชื่อเดียวกัน แม้แต่กลิ่นฟีโรโมนก็เหมือนกันได้จริงๆ หรือ? เขาถามตัวเองและตอบเอง แน่นอนว่าไม่มี
แล้วทำไมหลินร่างถึงจำเขาไม่ได้? ยูเสี่ยวเพ่ยเดินไปคว้าผมของหลินร่างบังคับให้เงยหน้าขึ้น เขาพินิจใบหน้าของหลินร่างอย่างละเอียด ใบหน้าเล็กที่สวยงามนี้ ดวงตาคู่นี้ที่เหมือนแก้วคริสตัล ยูเสี่ยวเพ่ยมองลงไปตามใบหน้าของเขา และเห็นไฝเล็กๆ ที่ซอกกระดูกไหปลาร้าของหลินร่าง เขาอดไม่ได้ที่จะถาม "เขาชื่ออะไร?"
ลุงจวงโยกพุงอ้วนๆ ตอบเขา "หลินร่าง อยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว มีชื่อเสียงมาก"
คำตอบยืนยันสิ่งที่ยูเสี่ยวเพ่ยคาดเดา ยูเสี่ยวเพ่ยถอนหายใจลึกๆ เขากระชากผมของหลินร่างแล้วพูดเยาะเย้ย "ท่านจวงเคยลองเล่นรัดคอระหว่างมีเซ็กส์ไหมครับ?"
คำพูดนี้ทำให้ลุงจวงรู้สึกสนใจทันที "ไม่นึกว่านายจะเล่นหนักขนาดนี้ พี่ชายอย่างฉันก็อยากลอง แต่ไม่มีโอกาส"
ยูเสี่ยวเพ่ยยิ้มเจ้าเล่ห์พลางพันผ้าสีดำที่เขาถืออยู่รอบคอของหลินร่าง เขาลูบลูกกระเดือกของหลินร่างอย่างเย็นชาพูดว่า "งั้นให้ท่านจวงสนุกสักหน่อย"
ทั้งคำพูดของยูเสี่ยวเพ่ยและสิ่งที่พันรอบคอทำให้หลินร่างรู้สึกตัวขึ้นมาทันที เขาค่อยๆ เปิดเปลือกตา พยายามมองคนตรงหน้า แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างเป็นเพียงเงามัวๆ ทันใดนั้นหลินร่างรู้สึกเพียงว่าหัวใจเขาเจ็บปวด แต่เขาไม่รู้ว่าทำไม
แต่ก่อนเขาก็เคยถูกทารุณ แต่เป็นเพียงความเจ็บทางร่างกาย ไม่เคยรู้สึกใจสั่น อาจเป็นเพราะหลินร่างมีปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ลุงจวงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังข่มขืนศพ ลุงจวงหัวเราะ "ฉันเอาเขามาหลายชั่วโมงแล้ว เขาเหมือนปลาตายตลอด แต่นายมีวิธีจริงๆ"
ยูเสี่ยวเพ่ยเพียงแค่ยิ้มเยาะไม่พูดอะไร เขาจับปลายผ้าทั้งสองข้างค่อยๆ รัดแน่นขึ้น เขาเห็นริมฝีปากของหลินร่างเผยอเล็กน้อย ส่วนเหนือลำคอเริ่มคั่งเลือด แววตาของหลินร่างไม่มีความหวาดหวั่น ไม่มีความกลัว จึงไม่มีความอ่อนแอหรือการวิงวอนใดๆ นี่ไม่ใช่สีหน้าที่โอเมก้าที่อยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ควรมี