วัยรุ่นที่ไม่อาจหยุดยั้ง

บทที่ 224

"น่ารำคาญจริงๆ พูดมากเหลือเกิน"

เมื่อเกาลินลินกับพวกเดินจากไป ซูหลิงบ่นงึมงำอย่างไม่พอใจ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ พูดว่า "เธอนี่นะ เขาแค่หวังดี เธอโกรธอะไรกันล่ะ พวกเธอทำเหมือนผมพิการไปแล้วอย่างนั้นแหละ"

ซูหลิงนั่งลงข้างๆ ผม พูดว่า "ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอคนนั้น นายก็คงไม่บาดเจ็บนอนอยู่ที่นี่หรอก ...