วัยรุ่นที่ไม่อาจหยุดยั้ง

บทที่ 123

พอหมัดนั้นลงไป ไอ้ผมหยิกก็ร้องลั่นทันที ดิ้นรนไม่หยุด ผมไม่รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหน แต่มือผมชาไปหมดแล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นสภาพน่าสงสารของไอ้ผมหยิก ผมกลับไม่รู้สึกสงสาร ตรงกันข้าม ผมรู้สึกสะใจ ภาพหน้าตาที่มันเคยทำกับผมผุดขึ้นมาในความทรงจำชัดเจน ในใจผมยังรู้สึกตื่นเต้นด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่านี่เป็นอาการผิด...