Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 206

หยางอวี่กำไม้กระบองแน่น เม็ดเหงื่อไหลลงมาตามหน้าผาก เขาสูดลมหายใจลึกเตรียมตัวเดินไปตามทางเดินมืดมิดโดยแนบชิดกำแพง เขากลัวว่าไอ้โรคจิตจะพุ่งออกมาจากความมืดและฟาดเขาทันที ใครๆ ก็รู้ว่าพวกโรคจิตทำอะไรไร้ขอบเขต มีกฎเกณฑ์การกระทำที่ไม่เป็นไปตามหลักเหตุผล ทำให้คาดเดาไม่ได้

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับพว...