สายลมและจันทราแห่งชนบท

บทที่ 2

ยางอวี่มองลงไปข้างล่าง เห็นบาดแผลอยู่จริงๆ

เมื่อพบบาดแผลแล้ว เขาก็ก้มหน้าเตรียมจะดูดพิษออก

"อ๊ะ!" พี่สะใภ้หยางร้องออกมา

"เป็นอะไรหรือพี่สะใภ้" ยางอวี่ถาม

"ไม่...ไม่มีอะไร" พี่สะใภ้หยางใบหน้าแดงก่ำ อยากจะหาช่องเล็กๆ ให้ตัวเองมุดหายไป โชคดีที่ตรงนี้ไม่มีใครอื่น ไม่อย่างนั้นถ้าใครมาเห็นเข้า คงน่าอับอายเหลือเกิน

แต่ปากของยางอวี่นั้นร้ายกาจนัก ดูดจนพี่สะใภ้หยางรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว หรือพูดอีกอย่างคือรู้สึกคันยุบยิบในใจ

หนุ่มๆ อายุเท่ายางอวี่ในหมู่บ้านนี้ ส่วนใหญ่ออกไปทำงานต่างถิ่นกันหมดแล้ว ในหมู่บ้านเหลือแต่เด็กๆ กับคนแก่ พวกแม่บ้านที่ถูกทิ้งให้อยู่เฝ้าบ้านทุกคืนนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงด้วยความว่างเปล่าเหงาหงอย จะทนต่อการกระทำของยางอวี่ได้อย่างไร

"อ๊ะ ยางอวี่ อย่าดูดแล้ว" พี่สะใภ้หยางกลัวว่าถ้าดูดต่อไปเธอจะควบคุมไฟปรารถนาในใจไม่อยู่

ยางอวี่ดูดพิษออกมาได้จริงๆ เมื่อมองรอยฟันของตัวเองที่ยังติดอยู่บนตัวพี่สะใภ้หยาง เขาก็เช็ดปากแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

พี่สะใภ้หยางหน้าแดงก่ำ พูดอย่างเขินอาย "เธอไม่ได้มองที่อื่นของฉันใช่ไหม"

"ไม่ได้มองครับ" ยางอวี่ตอบอย่างจริงจัง ก็แค่ช่วยคน ทำเรื่องถูกต้องเท่านั้นเอง "พี่สะใภ้ รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมครับ"

"ไม่รู้สิ รู้สึกว่าหัวมึนจังเลย" พี่สะใภ้หยางรู้สึกมึนเพราะเลือดสูบฉีดกลับ ตื่นเต้นจนเลือดขึ้นหน้า

พี่สะใภ้หยางพูดพลางรีบสวมกางเกงขึ้นมา

"พี่สะใภ้ สามีพี่ล่ะครับ" ยางอวี่ถามอย่างจงใจ

"เขาออกไปทำงานข้างนอก ปีหนึ่งกลับมาไม่กี่ครั้งหรอก" พี่สะใภ้หยางจัดเสื้อผ้า มองไปรอบๆ ว่ามีคนอยู่ไหม แล้วจึงมองยางอวี่แวบหนึ่งถามว่า "เมื่อกี้เธอเห็นพี่สะใภ้ฉี่หรือเปล่า"

ยางอวี่พยักหน้า

พี่สะใภ้หยางหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ทั้งโดนมองก้น ทั้งโดนผู้ชายเห็นตอนฉี่ ช่างน่าอายเหลือเกิน

"เรื่องนี้ อย่าไปบอกคนอื่นนะ น่าอายมาก" พี่สะใภ้หยางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เขินอายจนไม่กล้ามองยางอวี่ พึมพำว่า "พี่สะใภ้ไปก่อนนะ ขอบใจเธอมาก"

ยางอวี่ตอบรับเบาๆ แต่สายตากลับจ้องมองหน้าอกของพี่สะใภ้ หน้าอกของสาวใหญ่คนนี้ช่างใหญ่จริงๆ เขาเป็นห่วงว่าเสื้อชั้นในของเธอจะขาดเอา ถ้ามันปริออกมาล่ะก็ คงจะน่าอายอีกแล้ว

ยางอวี่มองร่างของพี่สะใภ้ที่เดินจากไป นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาเจอเหตุการณ์แบบนี้ตั้งแต่มาถึงหมู่บ้านห่างไกลนี้

หมู่บ้านนี้เป็นที่ไหนกันแน่

ทำไมถึงมีแม่บ้านที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวที่ขาวและอวบอิ่มมากมายขนาดนี้

ยางอวี่เพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยครุศาสตร์ สอบได้ใบประกอบวิชาชีพครู ทางอำเภอเปิดรับสมัครครู และยางอวี่โชคดีที่สอบติด

เขาคิดว่าจะได้สอนในเมืองที่เจริญแล้วของอำเภอ ใครจะรู้ว่าตอนแบ่งงาน มีความผิดพลาดเกิดขึ้น เขาถูกส่งมาที่หมู่บ้านอาบหญิงที่ห่างไกลความเจริญ พอรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว เรือแล่นไปแล้วจะให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนไม่ได้ ได้แต่ยอมรับชะตากรรม

ยางอวี่นึกย้อนถึงวันแรกที่มาหาหมู่บ้านนี้

ตอนนั้นเขาไม่รู้ทาง จึงหาไกด์ท้องถิ่นมานำทาง

"พักกันหน่อยเถอะ ผมเดินไม่ไหวแล้ว อีกนานไหมกว่าจะถึงหมู่บ้านอาบหญิง"

ยางอวี่เหนื่อยจนหอบแล้ว นี่เป็นภูเขาลูกที่สามที่เขาปีนมาแล้ว ถึงแม้เขาจะเป็นนักกีฬา แต่การแบกกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้ ก็ทำให้เขาเหนื่อยจนแทบไม่ไหว

"ปีนอีกสองลูกก็ถึงแล้ว เห็นไหม อยู่อีกฟากของภูเขาลูกนั้น" พี่ไกด์ชี้ไปที่ภูเขาลูกใหญ่ที่ถูกหมอกหนาปกคลุมอยู่ไกลๆ ที่นั่นดูเหมือนดินแดนเทพนิยาย