ผู้หญิงผู้ควบคุม

บทที่ 5

สามวันต่อมา

สามวันต่อมา ฉันได้รับหนังสือแจ้งการบรรจุเข้าทำงานจากเรือนจำหญิง และไปขอเอกสารรายงานตัวจากฝ่ายบริหารของมหาวิทยาลัย หลังจากนั้นฉันไม่มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์กับที่นี่อีกเลย

หลังจากเตรียมตัวอย่างเรียบง่าย ฉันตื่นแต่เช้าตรู่ มุ่งหน้าตรงไปยังที่ตั้งของเรือนจำหญิง

ออกจากสถานีรถโดยสารของอำเภอติ้งชวน ฉันมองสำรวจเมืองอำเภอที่ค่อนข้างล้าหลังแห่งนี้ในแสงยามสนธยา

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาฉันช่างให้ความรู้สึกเหมือนได้ย้อนข้ามเวลากลับไปเมื่อร้อยปีก่อน

ถนนหนทางเก่าครำ่คร่า ร้านค้าสองข้างทางตั้งหน้าชนกัน สินค้าและของใช้วางเกลื่อนออกมาถึงริมถนน ช่างแตกต่างจากเมืองเจียงอันที่พัฒนาอย่างรวดเร็วราวกับอยู่คนละโลก

จริงๆ แล้ว ฉันก็พอจะเตรียมใจกับสภาพแบบนี้มาบ้างแล้ว

ใครเล่าจะสร้างเรือนจำในย่านใจกลางเมืองที่เจริญรุ่งเรือง? การลงโทษคนที่ทำผิดเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แน่นอนว่าที่ไหนมีสภาพแย่ที่สุด ที่ไหนทำให้คนทุกข์ทรมานที่สุด ก็ส่งพวกเขาไปที่นั่น

เรื่องนี้ไม่ต้องสงสัยเลย

แต่พอนึกถึงตัวเองในสถานการณ์นี้ ฉันก็รู้สึกหดหู่

ฉัน หลิน หยาง เป็นคนขยันขันแข็งมาตั้งแต่เด็ก มีทัศนคติเชิงบวกและมองโลกในแง่ดี เป็นคนที่ต้องเอาที่หนึ่งไม่ยอมเป็นที่สอง

แต่พยายามมาตั้งหลายปี ทั้งเก่งทั้งวิชาการและกีฬา หน้าตาก็หล่อเหลาเอาการ เรียนจบจากวิทยาลัยนิติศาสตร์ แต่กลับถูกคนใส่ร้ายจนต้องถูกส่งมาที่นี่ ฉันไปทำอะไรให้ใครเขาวะ?

ตอนนี้เงินที่ติดตัวมาเหลือแค่ร้อยกว่าหยวน แค่มาทำงานที่เมืองบ้านนอกนี่ ยังไม่กล้าขอเงินพ่อแม่เพิ่มเลย

ฉันรู้ว่าเรือนจำหญิงอยู่ห่างจากตัวอำเภอประมาณยี่สิบกว่ากิโลเมตร ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืด คงต้องรีบไปให้ถึงเรือนจำพรุ่งนี้แต่เช้า

เงินติดตัวมีแค่นี้ ใช้ไม่ได้มาก ค่าอาหารเย็นบวกค่าที่พัก ก็ต้องประหยัดหน่อยแล้ว

คนเราเป็นอย่างนี้แหละ คิดมากไม่ได้ แค่คิดมากเรื่องเงิน ก็ทำให้อารมณ์แย่แล้ว

แต่ด้วยนิสัยที่มักหาความสุขในความทุกข์ของฉัน ไม่นานก็พบสิ่งใหม่ๆ

ถึงอำเภอติ้งชวนจะจน แต่ผู้หญิงที่นี่กลับสวยทุกคน

ฉันคิดในใจว่า อาจเป็นเพราะที่นี่ยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างกว้างขวาง สภาพแวดล้อมก็ยังไม่ถูกทำลายมาก จึงยังคงความเป็นธรรมชาติไว้มาก น้ำสวย คนก็เลยสวยตาม

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีเหลือเกิน

ฉันคิดในใจ พลางชื่นชมผู้หญิงที่เดินผ่านไปมาบนถนนอย่างไม่รู้ตัว

หลังจากเห็นสาวสวยไม่กี่คน ความไม่สบายใจเรื่องเงินทองก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

ผู้หญิงที่นี่ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ ผิวพรรณล้วนดีเป็นพิเศษ ไม่เพียงแต่ขาวนวลเนียน ใบหน้าก็ชวนมองไม่รู้เบื่อ

โดยเฉพาะรูปร่างของผู้หญิงที่นี่ ส่วนที่ควรโค้งก็โค้ง ส่วนที่ควรเรียบก็เรียบ ส่วนที่ควรมีเนื้อ ถ้าได้สัมผัสคงนุ่มมือแน่ๆ

สาวงามหลายคนเดินผ่านหน้าฉันไป ทำเอาหัวใจฉันเต้นระรัว

ถ้าต่อไปมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับสาวสวยสักคนสองคน ก็คงไม่เลวนะ?

ถึงการทำงานที่เรือนจำหญิงจะเทียบไม่ได้กับการอยู่ในเมืองเจียงอัน แต่อย่างน้อยก็ได้เป็นข้าราชการ มีเวลากลับบ้านเกิดก็อาศัยเครื่องแบบนี้อวดญาติมิตรว่าเป็นคนของรัฐได้ นอกเวลางานก็แวะเข้าเมืองทำความรู้จักกับสาวๆ สักสองสามคน อืมม... พี่ชายสบายใจแล้ว

แต่ใจสบายไม่ได้แปลว่าท้องอิ่ม ผู้หญิงจะสวยแค่ไหนก็กินแทนข้าวไม่ได้

ที่แบบนี้ไม่เหมือนเมืองใหญ่ พอฟ้ามืดสนิท การกินการนอนก็จะเป็นปัญหา นอนข้างถนนก็ทำไม่ได้ มีคำพูดว่า "ภูเขาจน น้ำร้าย ออกโจรผู้ร้าย" ถ้าเดินเพ่นพ่านกลางถนนตอนดึกๆ เจอพวกนักเลงอันธพาลสักสองสามคน ก็เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวเอง

ก่อนที่ร้านค้าจะปิด รีบหาร้านเล็กๆ สักร้าน กินให้อิ่มท้องก่อนดีกว่า

คิดได้ดังนั้น ฉันก็สะพายกระเป๋าเดินเร็วๆ ไปตามถนน

ไม่นาน ฉันก็เห็นร้านอาหารเล็กๆ เรียงรายอยู่ไกลๆ และมีโรงแรมเล็กๆ อีกสองสามแห่งอยู่ติดกัน

มองดูป้ายหน้าร้านที่ไม่ใหญ่โต คงราคาไม่แพงนัก ดีแล้ว ปัญหาเรื่องกินเรื่องนอนแก้ได้ในคราวเดียว

ฉันมองเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวร้านหนึ่งแต่ไกล ที่นั่นมีไอร้อนพวยพุ่ง ดูคึกคัก น่าจะทำธุรกิจได้ดี

กินอะไร ควรไปที่คนเยอะๆ

ร้านอาหารที่คึกคักอย่างน้อยก็รับประกันได้ว่า อาหารที่นั่นรสชาติคงไม่แย่

สำหรับสภาพฉันตอนนี้ ได้กินก๋วยเตี๋ยวน้ำร้อนๆ สักชาม ไม่ต้องนอนข้างถนน ก็พอใจแล้ว

ฉันเร่งฝีเท้าไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว แต่เมื่อเหลือระยะอีกสิบกว่าเมตร จู่ๆ ก็มีเสียงดิ้นรนร้องโวยวายดังมาจากตรอกข้างๆ แทรกด้วยเสียงหอบหายใจประหลาด

สัญชาตญาณในอาชีพบอกฉันว่า ต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างแน่...