Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 462

โรงอาหารเป็นสถานที่สำหรับรับประทานอาหารอยู่แล้ว ตราบใดที่ประตูยังไม่ปิด การบอกว่าไม่มีอาหารเหลือก็เท่ากับโกหก

ผมโผล่หน้าเข้าไปใกล้หน้าต่าง แล้วเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นว่ายังมีข้าวสวยเหลืออยู่เกือบครึ่งหม้อ

"นั่นไม่ใช่ข้าวหรือ?"

ผมมองหญิงที่ยืนอยู่ตรงประตูด้านในด้วยความรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แล...