Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 393

ต่อคำถามที่เจียงเฟิงตวาดถามอย่างดุดัน หลิวชิ่งดูเศร้าโศกยิ่งกว่าเดิม น้ำตาเม็ดโตไหลอาบแก้ม สะอื้นจนแทบพูดไม่ออก

"เป็นความผิดของผม ผมสมควรตาย ฮือๆ" หลิวชิ่งปาดน้ำตา พูดสะอื้นเป็นห้วงๆ "ตอนนั้นผมมันขี้เกียจ ถ้าผมไปส่งเธอ เธอก็คงไม่ต้องขี่รถจักรยานไฟฟ้ากลับเอง ถ้าเธอไม่ได้ขี่รถจักรยานไฟฟ้าคันนั้น ก็คง...