ผู้หญิงผู้ควบคุม

บทที่ 3

การไปยุ่งกับถังเจี๋ยต่อไปไม่มีความหมายอะไรเลย ฉันต้องไปหาเซี่ยเหวย

หลายวันมานี้ทุกคนต่างยุ่งกับการประเมินผลและการหน่วยงานที่จะไปสังกัด ฉันไม่ได้พบเซี่ยเหวยจริงๆ และไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง

ถังเจี๋ยบอกว่าเซี่ยเหวยเตะฉันทิ้งแล้ว ฉันไม่เชื่อหรอก นั่นเป็นไปได้อย่างไร? พวกเราคบกันมาตั้งสามปีแล้วนะ

ตอนนี้ฉันจะไปหาเธอ ใช้ความจริงบอกคนพวกนั้นว่าความรักระหว่างเรามันแน่นแฟ้นไม่มีวันแตกสลาย

ฉันตรงไปที่หอพักหญิง ไม่สนใจเสียงกรี๊ดของเหล่านักศึกษาหญิงข้างๆ ก้าวขายาวๆ พุ่งขึ้นบันได

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันได ป้าแม่บ้านหอพักก็ขวางทางด้วยร่างอวบอ้วนสูงราวหนึ่งเมตรแปดสิบ

"ไอ้หนูเกเรมาจากไหนกัน? ไม่รู้หรือว่านี่เป็นหอพักหญิง หยุดนะ รีบออกไปเดี๋ยวนี้"

ฉันหยุดชะงักทันที เงยหน้ามองป้าแม่บ้าน

"พี่ครับ ผมลิ่นหยางนะครับ มาหาเซี่ยเหวย"

พอป้าแม่บ้านเห็นว่าเป็นฉัน เธอชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกว้าง ดูเหมือนฉันในฐานะนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนยังมีหน้ามีตาอยู่บ้าง

"เอ้า ที่แท้ก็แกนี่เอง... ไอ้ลิงน้อย กล้าดียังไงถึงได้ถอดเสื้อมาที่นี่ นี่หอพักหญิงนะ ผู้ชายห้ามเข้า"

"พี่ครับ ผมมาหาเซี่ยเหวยมีเรื่องด่วนจริงๆ ขอให้ผมขึ้นไปหน่อยนะครับ"

ฉันอ้อนวอน ที่นี่เป็นอาณาเขตของป้าแม่บ้าน ใครมาที่นี่ก็ไม่กล้าทำอะไรตามใจชอบ ถ้าเกิดความผิดพลาดในช่วงที่ทุกคนกำลังเคร่งเครียดกับการทำงาน แล้วโดนฟ้องร้อง คงรับผลที่ตามมาไม่ไหวแน่

ป้าแม่บ้านกวาดสายตาไปมาบนกล้ามอกล่ำสันของฉัน จนฉันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

"ไอ้หนุ่ม บอกหน่อยสิว่าทำไมพวกเธอถึงได้ร้อนรนกันนัก?"

"ผมไม่ได้ร้อนรนนะครับ"

"ไม่ร้อนรนแล้วแต่งตัวแบบนี้? ตอนนี้ฉันเห็นแล้ว มันหมายความว่าไงกันแน่?"

ฉันโบกมือด้วยความจนใจ กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ป้าแม่บ้านอารมณ์ดีแล้วปล่อยให้ขึ้นไปข้างบน จู่ๆ ก็มีเสียงหวานดังมาจากด้านหลัง

"ลิ่นหยาง นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ?"

คนพูดคือฟางเชี่ยน เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนสนิทของเซี่ยเหวย การปรากฏตัวของเธอทำให้ฉันโล่งอก เธอน่าจะช่วยแก้ไขสถานการณ์อึดอัดนี้ได้

ฟางเชี่ยนกับเซี่ยเหวยสนิทกันมาก คุยกันได้ทุกเรื่อง ฉันต้องรู้เรื่องราวของเซี่ยเหวยในช่วงหลายวันนี้จากเธอแน่ๆ

ฉันทิ้งป้าแม่บ้านไว้ข้างหลัง ก้าวไปหาฟางเชี่ยนอย่างรวดเร็ว ด้วยความร้อนใจ ฉันยกมือคว้าไหล่เธอไว้

"ฟางเชี่ยน เธอเจอเซี่ยเหวยไหม? มือถือเธอปิดอยู่ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? เธออยู่ในหอไหม?"

ฉันถามติดๆ กันหลายคำถาม เห็นใบหน้าของฟางเชี่ยนเริ่มแดงระเรื่อ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย แต่ไม่มีเสียงออกมา

ตอนนั้นเองฉันถึงสังเกตเห็นว่าผมของเธอเปียก

ดูเหมือนเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จจากห้องอาบน้ำของมหาวิทยาลัยและกำลังกลับมา เพราะอยู่ใกล้หอพักหญิง เธอจึงสวมเพียงชุดเดรสสายเดี่ยวธรรมดาๆ

และขณะที่ฉันพูด ฉันผลักไหล่เธอไปมาสองสามที ทำให้สายเดรสของเธอหลวม ความสูงโปร่งที่ซ่อนอยู่ข้างในพร้อมร่องอกลึก แทบจะไม่มีอะไรปกปิด ปรากฏต่อสายตาฉัน ฉันถึงกับเห็นจุดนูนสีชมพูอ่อนสองจุดนั้น

ฉันรีบปล่อยไหล่เธอทันที "ขอโทษนะฟางเชี่ยน ฉันร้อนใจไปหน่อย..."

รอยแดงบนใบหน้าของฟางเชี่ยนยิ่งเข้มขึ้น เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าฉันเห็นสิ่งที่ควรเป็นความลับส่วนตัวของเธอ

แต่ฟางเชี่ยนไม่ได้โกรธ เธอกวาดตามองหน้าอกฉัน แล้วพูดอย่างเขินอาย "ไม่เป็นไรหรอกลิ่นหยาง จริงๆ แล้วฉัน..."

ฉันรู้ความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเธอ จึงไม่ปล่อยให้เธอพูดต่อ

เซี่ยเหวยเคยบอกฉันว่า ฟางเชี่ยนดูเหมือนจะชอบฉันเหมือนกัน

แต่ฉันไม่เคยสนใจฟางเชี่ยนเลย ตอนนี้ฉันต้องรีบรู้สถานการณ์ของเซี่ยเหวย

"ฟางเชี่ยน เร็วเข้า บอกฉันหน่อยว่าตอนนี้เซี่ยเหวยอยู่ไหน? เธอไม่รับโทรศัพท์ฉัน ฉันแทบบ้าตายแล้ว"

สีหน้าของฟางเชี่ยนหม่นลง เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนพูดว่า "ลิ่นหยาง เธอไปไหน นายไม่รู้จริงๆ เหรอ?"

คำพูดของฟางเชี่ยนทำให้ฉันชะงัก

ฉันรู้งั้นเหรอ?

รู้บ้าอะไรล่ะ ถ้ารู้แล้ว ฉันจะมายืนถอดเสื้อตรงนี้ทำไม?

"เซี่ยเหวยไปแล้วเหรอ?"

ฟางเชี่ยนพยักหน้าเบาๆ พูดว่า "ครอบครัวเธอวางแผนเรื่องนี้มาตั้งครึ่งปีแล้ว ฉันนึกว่านายรู้ซะอีก"

ฉันงงไปทันที

เซี่ยเหวยไม่เคยบอกฉันเลย เธอวางแผนมาตั้งครึ่งปีแล้ว แต่ฉันกลับไม่รู้อะไรเลยจนถึงตอนนี้

"เธอไปเมื่อวานนี้เอง บอกว่าได้วีซ่าแล้ว ไปต่างประเทศ แต่เธอไม่ให้ฉันบอกใคร..."

คำพูดของฟางเชี่ยนทำให้ในหัวฉันมีแต่เสียงอื้ออึงวุ่นวาย