Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 100

เมื่อโจวย่าเสนอคำขอของเธอ ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก

"เรื่องนั้นน่ะเหรอ?" หัวใจฉันสั่นไหว "ไม่ดีกว่ามั้ง?"

โจวย่ากะพริบตาปริบๆ พูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา "คุณพ่อคะ ตอนเด็กๆ พ่อก็อุ้มหนูดูทีวีนี่คะ"

ฉันกลืนน้ำลายลงคอ คิดในใจ ย่าเอ๋ย เรื่องตอนเด็กจะเอามาเทียบกับตอนนี้ได้ยังไง ตอนนี้เธอเติบโตจากเด็กน้อย...