Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 421

ช่างมันเถอะ ไม่อยากคิดอะไรมากแล้ว

มองเวลาแวบหนึ่ง ฉันไม่มีเวลาลังเล รีบออกเดินทางกลับบ้านทันที

ฉันเดินเร็วๆ ตลอดทางกลับบ้าน พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่พอผ่านประตูหมู่บ้าน ยามที่คุ้นหน้าก็ยังทัก "รีบร้อนไปไหนเหรอ"

ฉันได้แต่ตอบแบบขอไปที แต่ฝีเท้ากลับเร่งเร็วขึ้นโดยห้ามไม่อยู่ ไม่นานก็มายืนอยู่...