Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 167

แก้มเนียนของเหยียนเมิ่งอวี่แดงระเรื่อดั่งเปลวไฟ เธอรู้สึกถึงความอ่อนระทวยที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแต่ช่างวิเศษเหลือเกิน ทั้งร่างอ่อนระทวยลงอย่างหมดเรี่ยวแรง จมูกเล็กรั้นเปล่งเสียงครางหวานสั้นๆ อย่างเขินอาย

พักใหญ่เธอจึงลืมตาขึ้น แล้วพูดเสียงออดอ้อน "พี่ชายใจร้าย พี่ช่างใจร้ายจริงๆ"

ผมหัวเราะเบาๆ "เธอไ...