Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 353

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ในใจผมก็เริ่มกระสับกระส่ายอย่างห้ามไม่อยู่ มองไปที่ครูหวัง ตาผมเริ่มแดงก่ำ สองมือสั่นเทาจนควบคุมไม่ได้ แล้วยื่นออกไปหาเธอ

ตรงหน้าผม ครูหวังยังคงก้มหน้าร่ำไห้อย่างเจ็บปวด ในจังหวะที่ผมกำลังจะแตะตัวเธอ เธอก็เงยหน้าขึ้นกะทันหันพร้อมพูดว่า "คุณหวัง ช่วยรินน้ำให้ฉันอีกแก้วได้ไหมคะ"

...