Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 192

"เป็นลุงจริงๆ ด้วย!" เฉินซือซือในที่สุดก็จำผมได้ และวิ่งเข้ามากอดผมพร้อมร้องไห้

การที่เธอจำผมได้ก็นับว่ายากแล้ว ผมไม่ได้ซักถามเฉินซือซือเกี่ยวกับประสบการณ์ที่ผ่านมา เพราะกลัวว่าถ้าถามมากไปอาจจะกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายของเธอ

ในตอนนั้น เกาหงฟาเป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกผมว่า เฉินซือซือน่าจะหลบหนีออกมาเอง พวกเ...