ช่างภาพส่วนตัว

บทที่ 1

"น้องแบงค์ ตอนนี้คาราโอเกะยังไม่เปิดทำการ เข้าไปจัดการถ่ายรูปให้ดีๆ หน่อยนะ!"

"พี่รู้ว่าน้องถ่ายรูปเซ็กซี่เก่ง ต้องถ่ายให้ดูเย้ายวนหน่อยล่ะ"

ผู้จัดการสาวในชุดถุงน่องดำพูดแนะนำสถานการณ์พลางพาผมเดินเข้าไปในสถานบันเทิง JK ตรงหน้า

ผมชื่อวงศ์เชาว์ เป็นช่างภาพพอร์ตเรทอิสระ วันนี้รับงานพิเศษมาถ่ายภาพโปรโมทให้คาราโอเกะแห่งนี้

พูดตามตรง ผมไม่อยากมาสถานที่แบบนี้เลย แต่ที่รับงานนี้เพราะเขาให้ค่าจ้างสูงมาก

ระหว่างทาง ผู้จัดการสาวคุยโม้ไม่หยุดว่าสาวๆ ที่นี่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยทั้งนั้น ผมแทบจะหัวเราะออกมา ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงในสถานที่แบบนี้ และที่นี่จะมีนักศึกษาได้ยังไงกัน

แต่ก็เคยได้ยินมาว่าสาวๆ ที่นี่คุณภาพดีจริงๆ...

ผมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ตามทาง จนเดินผ่านห้องหนึ่ง แล้วได้ยินเสียงแปลกๆ

หัวใจผมเต้นแรงขึ้นทันที ในนั้น... คงไม่มีใครกำลังทำอะไรไม่ดีหรอกนะ

ผมค่อยๆ แง้มประตูเปิดเล็กน้อย ภาพที่เห็นทำให้ผมตกใจ

ในห้องมีสาวขายาวยืนเรียงแถวอยู่ มีคนที่ดูเหมือนหัวหน้ากำลังดุว่าผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ชัดเจนว่ากำลังฝึกอบรมอะไรบางอย่าง

แต่เดิมผมไม่เชื่อคำพูดของผู้จัดการสาวเลยว่าผู้หญิงที่นี่เป็นนักศึกษา แต่ในกลุ่มสาวขายาวนั่น ผมเห็นศิรินทร์ที่กำลังถูกดุ รูปร่างดีที่สุด เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยตัวจริงแน่นอน

เพราะศิรินทร์เป็นภรรยาของจรัญ เพื่อนร่วมหมู่บ้านผมตั้งแต่เด็ก ตอนนั้น เธอเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่ได้เรียนมหาวิทยาลัย ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอในที่แบบนี้

ศิรินทร์สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูป เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่ม กระดุมคอเสื้อเปิดเผยให้เห็นผิวขาวนวลเล็กน้อย ร่องอกลึก

เธอใส่กระโปรงสั้นเอวสูงสีดำที่ขับเน้นสะโพกกลมใหญ่และขายาวเรียวสวย

เธอพูดขอโทษหัวหน้าไม่หยุด บอกว่าครั้งหน้าจะไม่เป็นแบบนี้อีก

แต่หัวหน้ากลับตบหน้าเธอเสียงดัง "แปะ!"

ผมทนดูไม่ได้แล้ว กำลังจะผลักประตูเข้าไป แต่ศิรินทร์กลับกุมหน้าวิ่งออกมาจากห้องเสียก่อน

เห็นศิรินทร์วิ่งหนีไป ผมช่วยไม่ได้ต้องรีบวิ่งตามไป

ผมตามเธอขึ้นไปบนดาดฟ้า หยุดหายใจหอบสักครู่

เสียงสะอื้นดังมาเป็นระยะ ผมเดินตามเสียงไป พบศิรินทร์กำลังนั่งยองๆ ร้องไห้อยู่ที่มุมหนึ่ง

เมื่อกี้ในห้องมืดเกินไป แต่ตอนนี้ภายใต้แสงบนดาดฟ้า ผมถึงเห็นว่าหน้าอกของศิรินทร์อวบอิ่มมาก และภายใต้แสงนี้ เสื้อของเธอดูเหมือนโปร่งแสง

ผมกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่ได้ ก้าวเข้าไปอีกสองสามก้าว

ศิรินทร์คงได้ยินเสียงฝีเท้าผม รีบเงยหน้าขึ้นมอง

เมื่อเห็นว่าเป็นผม ใบหน้าเล็กๆ ที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตาของเธอเปลี่ยนเป็นตกใจ เสียงสั่นเครือ: "พี่... พี่เชาว์ พี่มาทำอะไรที่นี่คะ?"

ผมยกกล้องในมือขึ้นอย่างเก้อเขิน: "พี่มาทำงานน่ะ"

"น้องศิริน ทำไมหนูมาทำงานที่นี่ล่ะ แล้วจรัญ..."

ศิรินทร์ได้ยินแล้วน้ำตาไหลไม่หยุด: "พี่เชาว์ พี่จะไม่บอกคนอื่นใช่ไหมคะ..."

พูดจบ เธอก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆ ปิดหน้าร้องไห้ ไม่อาจทนต่อไปได้