Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 9

คนหลังค่อมพลันเอนตัวไปข้างหลัง ล้มลงกับพื้นอย่างแรง เมื่อฉันกับผู้ใหญ่บ้านวิ่งเข้าไปหา เห็นใบหน้าของเขาซีดขาวยิ่งกว่ากระดาษ

"อาจารย์หลังค่อม อาจารย์" ฉันกับผู้ใหญ่บ้านร้องเรียกเสียงดัง คนหลังค่อมค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ เขามองดูพวกเราทั้งสอง ใบหน้าซีดขาวยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ไม่อาจสลัดทิ้ง...