ราชันย์ทหารไร้เทียมทาน

บทที่ 4

ทังลงถอดชนวนระเบิดเวลาออกมาได้สำเร็จ เมื่อครู่ตอนที่เขากัดสายระเบิดขาด กัปตันที่อยู่ข้างๆ ตกใจจนควบคุมเครื่องผิดพลาด ทำให้เครื่องบินเสียสมดุลไปชั่วขณะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว

หลังจากถอดชิ้นส่วนระเบิดเวลาจนแยกออกเป็นชิ้นๆ และแน่ใจว่าไม่มีความเสี่ยงด้านความปลอดภัยอีกต่อไป ทังลงก็กลับไปนั่งที่ของตน

เมื่อนั่งลงแล้ว ทังลงหลับตาพักผ่อนจิตใจ

ไม่ถึงสองชั่วโมงต่อมา เครื่องบินพิเศษก็ลงจอดอย่างปลอดภัย ณ สนามบินเตินเซินเญิ้ตในนครโฮจิมินห์

ทันทีที่มาถึงสนามบิน ประสาทของทังลงก็ตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เขากับเฉิงอิงและเลาซานรวมตัวกันเป็นสามเหลี่ยมเหล็ก ส่วนอวี่เหยียนคอยมองซ้ายมองขวา ทั้งสี่คนคุ้มกันบุคคลเป้าหมายอย่างแน่นหนาจนไม่มีช่องโหว่ ก่อนจะพาขึ้นรถพิเศษที่เจ้าหน้าที่ประสานงานเตรียมไว้ให้

ภารกิจสุดท้ายนี้ ทังลงทุ่มเทอย่างเต็มที่

ระหว่างปฏิบัติภารกิจ อวี่เหยียนเข้มงวดเรื่องการรักษาความปลอดภัยเป็นพิเศษ การเยือนทางการทูตในช่วงสองวันนี้จึงไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น

เนื่องจากกำหนดการแน่นมาก เรื่องอาหารเวียดนามที่อวี่เหยียนเคยพูดไว้ จึงต้องผิดนัดกับทังลงอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทังลงก็ไม่ได้ถือสา เพราะมันเป็นเพียงคำพูดล้อเล่นตั้งแต่แรก

เมื่อกลับถึงนครหลงจิง อวี่เหยียนแจ้งให้ทังลงไปที่โรงแรมเซียงซีตอนสองทุ่มตรง บอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ให้เขา

เพราะการเดินทางครั้งนี้เร่งรีบเกินไป ทำให้ไม่ได้ไปเที่ยวกับสาวเวียดนาม ทังลงรู้สึกเสียดายไม่น้อย

พูดตามตรง สาวเวียดนามที่ทังลงเห็นตามท้องถนนนั้นสวยมาก ไม่แปลกที่พวกหนุ่มโสดและชายวัยกลางคนในประเทศจะหลงใหลสาวเวียดนามเป็นพิเศษ

สาวเวียดนามออกจากบ้านโดยไม่แต่งหน้า แต่ละคนสวมชุดประจำชาติอ๋าวส่ายเดินอยู่ตามถนน ดูราวกับนางฟ้า อีกทั้งสาวเวียดนามยังมีมารยาทดี เมื่อเห็นพวกเขาซึ่งเป็นองครักษ์จากหน่วยเสือเมฆสิบสองก็ยิ้มหวานให้ ตลอดการเยือนสองวัน มีหลายคนที่ทำให้ทังลงประทับใจอย่างลึกซึ้ง

ขณะเก็บกระเป๋าที่หอพัก ทังลงเห็นรูปถ่ายรวมของสมาชิกทั้งสิบสองคนในหน่วยพิเศษวางอยู่บนโต๊ะ เขาจึงเช็ดทำความสะอาดอย่างระมัดระวัง

กลัวว่าจะถูกกดทับเสียหายหากใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทาง ทังลงจึงเก็บกรอบรูปไว้ในเป้ที่พกติดตัว

สำหรับทังลงแล้ว สมาชิกในหน่วยพิเศษไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน พวกเขาคือเพื่อนร่วมรบและเป็นครอบครัวของเขา

เมื่อถึงเวลาสองทุ่มตรง ทังลงเดินมาถึงโรงแรมเซียงซี เขาสูดหายใจลึกๆ

โรงแรมเซียงซีแห่งนี้เคยเป็นเกสต์เฮาส์เก่าของหน่วยเสือเมฆสิบสอง

ปกติแล้ว พวกเขามักจะมาทานอาหารกลางวันและอาหารเย็นที่ห้องอาหารของโรงแรมเซียงซีเป็นประจำ

เมื่อทังลงเดินเข้าไปในห้องอาหาร เขาพบว่ามีคนยืนอยู่มากมาย

พอเห็นทังลงเข้ามา ไม่รู้ว่าใครจุดพลุกระดาษ "ปัง!" เศษพลุกระดาษร่วงใส่ตัวทังลงเต็มไปหมด

ยังไม่ทันได้จัดการเสื้อผ้า เฉิงอิง เลาซาน และคนอื่นๆ ก็เข้ามาล้อมรอบเขา

"ทังลง อย่าขยับนะ! ไม่งั้นพวกพี่จะจัดการเอาตรงนี้เลย!" เลาซานเป็นชายร่างใหญ่ เคยร่วมภารกิจรักษาสันติภาพในแอฟริกาตอนอยู่ในกองทัพ เนื่องจากเขาอายุเป็นอันดับสามในหน่วยพิเศษ ทุกคนจึงเรียกเขาว่า "เลาซาน" จนติดปาก ฉายานี้จึงกลายเป็นชื่อเล่นของเขา

"พี่ซาน อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ อย่าลืมสิว่าครั้งที่แล้วตอนฝึกต่อสู้ พี่ตกหลุมได้ยังไง" ทังลงเตือนพร้อมรอยยิ้ม

"ฉันจำได้ดี นี่ไง โอกาสแก้แค้นมาถึงแล้ว!" เลาซานรีบกอดทังลงไว้ก่อน

การจะสลัดหลุดจากการควบคุมของเลาซานนั้น สำหรับทังลงแล้วง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือ

แต่เมื่อเห็นเฉิงอิงสาวสวยยิ้มหวานเข้ามากอดขาของเขา ทังลงก็ไม่ขัดขืนอีกต่อไป

การได้รับการแตะเนื้อต้องตัวจากเฉิงสาวสวยนั้น ในหน่วยเสือเมฆสิบสองไม่ใช่ทุกคนจะได้รับสิทธิพิเศษนี้ อีกทั้งวันนี้ทังลงก็อยากผ่อนคลาย เพื่อเพลิดเพลินกับช่วงเวลาสุดท้ายร่วมกับเพื่อนร่วมรบของเขา