Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 278

เมื่อได้ยินลุงหยางชมตัวเอง ถังหลงก็หัวเราะอย่างเขินๆ

จากนั้น ลุงหยางถอนหายใจยาวแล้วพูดอย่างรำพึง "แต่นั่นเป็นเรื่องในอดีตแล้ว กาลเวลาเร่งให้คนแก่ ตอนนี้คงอีกไม่นานผมก็คงต้องแบกร่างกรอบแกร็บนี้กลับบ้านเกิดแล้ว"

เมื่อได้ยินเสียงถอนใจของลุงหยาง ใจของถังหลงก็รู้สึกสะเทือนใจ มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์คล้า...