บทที่ 5
หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนก็ถึงช่วงปลายปีแล้ว บริษัทยุ่งมาก สามีไม่ค่อยได้กลับบ้าน
ส่วนใหญ่แล้ว เจ้าเหมิงอยู่บ้านคนเดียว เธอมักจะฝันถึงความฝันนั้นบ่อยๆ
เจ้าเหมิงตื่นขึ้นจากความฝันอีกครั้ง หายใจหอบแรงๆ ร่างบอบบางของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น
แม้ว่าเรื่องของจางเฉียงจะผ่านไปกว่าเดือนแล้ว แต่ภาพในวันนั้นยังคงอยู่ในใจเธอไม่จางหาย
จางเฉียงเป็นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอ ทุกครั้งที่กำลังจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้น มันก็จบลงด้วยการตบของเธอ
เจ้าเหมิงมีสีหน้าเศร้าหมอง ในใจอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ไล่เขาไป เธอจะได้สัมผัสความสุขแบบนั้นหรือเปล่า?
ถ้าจำไม่ผิด ของจางเฉียงใหญ่มาก ใหญ่กว่าของสามีเธอเยอะเลย
นึกถึงสามีของเธอ เจ้าเหมิงลุกขึ้นจัดการเก็บข้าวของ ทำอาหารแล้วห่อไว้ ขับรถไปที่บริษัทของสามี
ตอนนี้เป็นเวลาสิบกว่าทุ่มแล้ว ในบริษัทเงียบสงบ แต่ในลานจอดรถใต้ดิน เจ้าเหมิงได้ยินเสียงหายใจหอบถี่ ระหว่างนั้นยังแทรกด้วยเสียงออดอ้อนของผู้หญิง
"อ๊ะ อ๊ะ ท่านจางเก่งจังเลยค่ะ หนูทนไม่ไหวแล้ว"
"พูดให้ดังกว่านี้สิ อืม ฉันไม่ได้ยิน!"
"ท่านจาง คุณน่าหมั่นไส้จังเลย"
เจ้าเหมิงตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็รู้สึกหน้าแดง เข้าใจทันทีว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน
เสียงนั้นดังมาจากใกล้ๆ เกิดขึ้นที่ช่องจอดรถข้างๆ ทำให้เจ้าเหมิงตกใจจนไม่กล้าลงจากรถ
เธอกัดริมฝีปากแดงด้วยความอาย แล้วแอบมองไปอย่างไม่รู้ตัว ผ่านหน้าต่างรถพบว่ารถข้างๆ ไม่ได้ปิดหน้าต่าง เมื่อสายตาเผลอมองไปที่จางเฉียง
ทันใดนั้นเธอก็ตกตะลึง!
จางเฉียงไม่ได้สวมเสื้อผ้า มีเพียงเนคไทสีดำ กล้ามเนื้อหลังของเขาแข็งแรง เคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างรุนแรง
สาวสวยคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จักนอนอยู่บนเบาะรถ ร่างขาวเนียนของเธอรับการกระแทกอย่างรุนแรงจากจางเฉียง จากมุมของเจ้าเหมิง เธอมองเห็นรางๆ ถึงสิ่งที่น่าอายไหลออกมาจากร่างของสาวสวย
"ดีจังเลย สบายมาก ท่านจาง เร็วขึ้นอีกหน่อยค่ะ"
เมื่อสาวสวยพูด น้ำเสียงของเธอดูไม่เป็นธรรมชาติ ราวกับหมดแรงไปแล้ว
มองไปมองมา เจ้าเหมิงเริ่มหายใจถี่ขึ้น ร่างกายของเธอร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ เธอถึงกับรู้สึกตื่นเต้น
เธอมีความต้องการสูงอยู่แล้ว แต่ไม่เคยได้รับการตอบสนอง มือเรียวของเธอไม่รู้ตัวลูบไปที่ส่วนล่างของตัวเอง
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา เธอเห็นร่างของจางเฉียงสั่นเทา สาวสวยก็เริ่มกระตุกตามไปด้วย
หลังจากเสร็จกิจ ทั้งสองกอดกันแน่น ดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับความสงบชั่วขณะ
เจ้าเหมิงที่อยู่ข้างๆ มองจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว ตามการเคลื่อนไหวของทั้งสอง เธอก็อดไม่ได้ที่จะครางเบาๆ กระแสความร้อนทำให้กางเกงในของเธอเปียกชื้น
เธอรีบปิดปากตัวเอง ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ
"ที่รัก เธอจะไปทำงานสายแล้ว รีบไปเถอะ"
สาวสวยเก็บข้าวของอย่างว่าง่าย สวมรองเท้าส้นสูงลงจากรถ พูดอย่างอาลัยอาวรณ์: "งั้นท่านจาง ถ้าคิดถึงหนู อย่าลืมติดต่อมานะคะ"
เจ้าเหมิงร่างสั่นเทา ตาเลื่อนลอย ตัวอ่อนเปลี้ยจนแทบล้มลง พอได้ยินเสียงของคนทั้งสอง เธอก็ได้สติ รีบกลับไปนั่งที่เบาะ พยายามลดการมีตัวตนให้มากที่สุด
ภาพที่เพิ่งเห็นมีผลกระทบรุนแรงมาก วนเวียนอยู่ในหัวของเจ้าเหมิง เธอถึงกับจินตนาการว่า ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอล่ะ ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้ปฏิเสธจางเฉียง คนที่มีความสุขก็น่าจะเป็นเธอสิ!
"เฮ้อ มีคนขี้ขลาดอยู่ตรงนี้นี่เอง" มีคนเคาะกระจกรถข้างๆ ทำให้เจ้าเหมิงสะดุ้งตกใจ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จางเฉียงลงจากรถแล้วมายืนเคาะกระจกอย่างไม่ใส่ใจ
เจ้าเหมิงรู้สึกอึดอัด คนคนนี้คงไม่ได้มาล้อเลียนเธอหรอกนะ?
เธอจำใจเปิดกระจกรถ