บทที่ 1
"ที่รัก ขอเราทำอีกครั้งนะ..."
หลังจากความเร่าร้อนผ่านไปสิบกว่านาที จ้าวเมิ่งก็นอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของสามีพร้อมกับออดอ้อน
แต่น่าเสียดายที่ได้รับเพียงคำตอบแบบขอไปทีจากสามีว่า "พี่เหนื่อยแล้ว นอนก่อนเถอะ"
พูดจบเขาก็หันหลังให้และหลับไปอย่างไม่สนใจอะไร
ท่ามกลางเสียงกรนดังสนั่นของสามี จ้าวเมิ่งถอนหายใจและลุกไปที่ห้องน้ำ
ในกระจกสะท้อนใบหน้ารูปไข่ห่านอันงดงามของเธอ ผิวเนียนละเอียดบอบบาง รูปร่างโค้งเว้าได้สัดส่วน ราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดสาวงาม
ไม่ว่าจะตอนเรียนหรือตอนทำงาน คนที่ตามจีบจ้าวเมิ่งมีมากมายนับไม่ถ้วน ผู้ชายทุกคนที่พบเธอต่างก็จ้องมองไม่วางตา
น่าเสียดายที่ตอนนี้สามีของเธอหมดแรง ทุกครั้งไม่สามารถทำให้เธอพึงพอใจได้อย่างเต็มที่
มือของจ้าวเมิ่งลูบไล้ผิวของตัวเองโดยไม่รู้ตัว เคลื่อนไหวไปทั่วร่างกาย
ไม่นานเธอก็เริ่มรู้สึก นิ้วเรียวงามดั่งหยกสดใสของเธอไม่อาจต้านทานที่จะสำรวจลงไปข้างล่าง
ตามการเคลื่อนไหวของเธอ ปากเริ่มส่งเสียงครางหวานแหลม ราวกับละลายถึงกระดูก
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอแอบมาจัดการตัวเองในห้องน้ำ เธอคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี
สามปีก่อน จ้าวเมิ่งเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย กลายเป็นพนักงานเล็กๆ ในบริษัท และถูกเจ้านายที่อายุมากกว่าเธอ 19 ปีหมายตา หลังแต่งงานเธอก็ไม่ได้ทำงานอีก ใช้เงินของสามีลงทุนในธุรกิจน้ำหอม ซึ่งทำกำไรได้ไม่เลว
ในสายตาคนนอก การแต่งงานของเธอดูมีความสุขสมบูรณ์ ทุกคนต่างอิจฉา
แต่ไม่มีใครรู้ว่าร่างกายของสามีเธอแย่ลงทุกวัน เรื่องบนเตียงมักจะไม่ไหว
เกือบเที่ยงคืน จ้าวเมิ่งกลับมาที่เตียง ข้างๆ เธอคือเสียงกรนดังสนั่นของสามี เธอนอนไม่หลับ จึงได้แต่เล่นโทรศัพท์
ในวีแชทเธอเห็นเพื่อนโพสต์อวดสามีของตัวเอง หลายโพสต์ติดกันชมว่าตั้งแต่สามีกินยาบางอย่าง กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง ทรมานเธอทุกคืนจนร้องไห้ขอความเมตตา
ในรูปคือรอยยิ้มเปี่ยมสุขของเพื่อน แต่หน้าจอกลับสะท้อนใบหน้าอิจฉาของจ้าวเมิ่ง เธออดไม่ได้ที่จะค้นหาข้อมูลของยาตัวนั้นทางออนไลน์ พบว่าขายดีมากที่ร้านขายยาในใจกลางเมือง และตัดสินใจจะไปดูด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้
บ่ายวันรุ่งขึ้น จ้าวเมิ่งนั่งแท็กซี่ไปที่ร้านขายยาในใจกลางเมือง หลังซื้อยาเสร็จก็เป็นช่วงเลิกงานตอนบ่าย รอเกือบชั่วโมงก็ยังเรียกแท็กซี่ไม่ได้ แต่มีรถเมล์มาถึง เธอจึงต้องเบียดเข้าไป
ฤดูร้อนปีนี้ร้อนกว่าปกติ ในรถค่อนข้างอับ โชคดีที่จ้าวเมิ่งแต่งตัวเบาสบาย สวมชุดกระโปรงสีขาวสั้นถึงโคนขา
เพิ่งขึ้นรถ ยังไม่ทันได้หายใจ จ้าวเมิ่งก็รู้สึกถึงสิ่งแข็งๆ กดดันอยู่ด้านหลังเธอ
เธอตกใจเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าก็แดงขึ้น เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เธอรู้ดีว่านั่นคืออะไร และรู้ทันทีว่าเธอเจอคนลวนลามบนรถเมล์!
เมื่อตั้งสติได้ เธอรู้สึกโกรธมาก หันไปพบว่าเป็นชายแปลกหน้า หน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้าน มีกลิ่นไม้จันทน์หอมๆ
คนคนนี้ดูภูมิฐาน แต่กลับลวนลามเธอบนรถเมล์?!
จ้าวเมิ่งตกใจกลัวทันที เธอเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว จึงไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไร
เธอขบฟันพยายามหลบ แต่ตอนนี้ในรถเมล์คนแน่นมาก ไม่มีพื้นที่เลย แม้แต่โอกาสที่จะขยับไปที่อื่นสองก้าวก็ไม่มี
ในตอนนั้นเอง จ้าวเมิ่งเบิกตากว้าง รีบปิดริมฝีปากแดงที่เกือบจะร้องออกมา
เพราะเธอรู้สึกได้ว่า สิ่งนั้นดูเหมือนจะลอดผ่านช่องว่างเข้ามาแล้ว
ตำแหน่งของทั้งสองคนอยู่ในมุมหนึ่ง ชายร่างสูงใหญ่บังจ้าวเมิ่งที่บอบบางไว้อย่างมิดชิด คนอื่นมองไม่เห็นเลย
เมื่อเห็นว่าจ้าวเมิ่งไม่กล้าต่อต้าน ชายคนนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ การกระทำยิ่งเหิมเกริมขึ้น ไม่พอใจเพียงสัมผัสอันวิเศษทางด้านล่าง ยังยื่นมือมาลูบคลำอีกด้วย
นี่ทำให้จ้าวเมิ่งตกใจมาก หลบก็ไม่ได้ ไม่กล้าตะโกนด่า เธอได้แต่อดทนต่อการรังแกของอีกฝ่ายในความเงียบ
อุณหภูมิร่างกายของเธอค่อยๆ สูงขึ้น ใบหน้าเล็กๆ แดงร้อนผ่าว จมูกขยับเบาๆ ลมหายใจเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ