Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 107

เผิงเมิ่งขบกรามแน่น แต่ในที่สุดก็ยืนนิ่ง

ฉินหลางไอสองสามครั้ง เผิงเมิ่งรีบลูบหลังให้เขาเบาๆ ทันที

"ยังคงเป็นคนขี้โรคอยู่นั่นแหละ"

"ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเมิ่งเมิ่งเห็นอะไรในตัวเขากันนะ"

"ดูสีหน้าคนแบบนี้ก็รู้ว่าคงอยู่ไม่ได้อีกนาน"

...

"เตรียมตัวกินข้าวได้แล้ว!" หลิวเหวินฮวาชำเลืองมองเผิงเมิ่งอย่างโ...