Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1053

ลมหยุดพัด ฝนก็เบาลงมาก

แต่ฝนยังคงตก ท้องฟ้ายามราตรีมืดทะมึน มีสายฟ้าฟาดแลบเป็นระยะ

ในวินาทีที่สายฟ้าแลบสว่างวาบส่องพื้นดิน ตวันเซียงหนิงเห็นใบหน้าของหลี่หนานฟาง ซีดขาวอย่างน่ากลัว ไร้เค้าความมีชีวิต มุมปากยังบิดเป็นรอยยิ้มประหลาด

เพิ่งตื่นจากความหวาดกลัวที่ไม่อาจบรรยายได้ สมองของตวันเซียงหนิงยังอยู่...