ความลับใต้กระโปรงของดาวโรงเรียน

บทที่ 5

ก้มหน้าคว่ำลงบนโต๊ะ ซุกหน้าระหว่างแขนทั้งสอง สมองเต็มไปด้วยความคิดที่จะแก้แค้น

ถ้าฉันไปหาโจวหมิงโดยตรง ไม่ต้องคิดเลยว่าฉันจะต้องโดนตี โจวหมิงมีพี่น้องเยอะแยะ และชอบตีกันเป็นประจำ ฉันไม่มีทางสู้โจวหมิงได้

ดังนั้นฉันไม่ควรไปหาโจวหมิง แต่ควรไปหาลู่ซือฉี!! โจวหมิงชอบลู่ซือฉี นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กันดี และลู่ซือฉีก็เล่นเอาใจๆ กับโจวหมิงเป็นครั้งคราว ทำตัวเหมือนจะจับแต่ปล่อย ทำให้โจวหมิงหลงใหลและเชื่อฟังทุกอย่างที่ลู่ซือฉีพูด

ถ้าฉันสามารถควบคุมลู่ซือฉีได้ ฉันก็ไม่ต้องกลัวที่จะจัดการโจวหมิง!

โชคดีที่ฉันได้ซ่อนกระดาษโพยไว้

ลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียน วิ่งไปที่มุมเงียบๆ แล้วแอบนำกระดาษที่ซ่อนไว้ใต้แผ่นรองเท้าออกมา

แม้จะมีกลิ่นนิดหน่อย แต่การทำแบบนี้ก็ปลอดภัยที่สุด ไม่มีใครคิดว่าฉันจะซ่อนโพยไว้ที่นี่

เอาโพยใส่กระเป๋า รีบวิ่งกลับห้องเรียน แล้วคว่ำหน้าลงบนโต๊ะไม่ขยับเขยื้อน

หลังพักเที่ยง ลู่ซือฉีกลับมา โจวหมิงส่งเธอกลับมาที่ห้องเรียน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองลู่ซือฉี เธอดูไม่มีความสุขเลย เพราะโพยยังอยู่กับฉัน เธอหาคนมาตีฉันแต่ไม่ได้เอาของคืนไป

ฉันยิ้มเยาะ คิดในใจว่า "ลู่ซือฉี เธอจะมาเล่นกับฉันเหรอ? ได้เลย! มาเล่นกันให้สนุก ดูซิว่าใครจะชนะ!"

ตอนเลิกเรียน ฉันเดินไปหาลู่ซือฉี โบกโพยไปมาตรงหน้าเธอ "ลู่ซือฉี ลายมือเธอสวยนะ! ครูคงจำได้ทันทีว่าเป็นลายมือของเธอใช่ไหม?"

ลู่ซือฉีตกใจ ยื่นมือมาพยายามแย่ง ฉันรีบเอาโพยใส่กระเป๋ากางเกง ในห้องเรียนมีคนเยอะ ลู่ซือฉีคงไม่กล้าพูดอะไรมาก หรือทำอะไรมาก เธอจ้องฉันด้วยสายตาโกรธ "ไอ้บ้า!!"

ฉันยิ้มไม่พูดอะไร เดินออกจากห้องเรียน หาที่เงียบๆ แล้วซ่อนโพยไว้ในรอยตะเข็บเสื้อผ้า เปลี่ยนที่ซ่อนเพื่อไม่ให้มันถูกทำลายจากการเก็บไว้ใต้รองเท้า นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันใช้ควบคุมลู่ซือฉีได้

หลังจากนั้นทุกครั้งที่หมดคาบ ฉันจะเดินไปหาลู่ซือฉี ไม่ว่าเธอจะกำลังอ่านหนังสือหรือคุยกับคนอื่น ฉันจะเดินไปพูดประโยคเดิมว่า "ลู่ซือฉี ลายมือเธอสวยมาก จำได้ง่ายเชียวนะ!"

ทุกคนในห้องรู้ว่าลู่ซือฉีไม่ชอบฉัน พวกเขาก็ไม่ชอบฉันเหมือนกัน เมื่อเห็นฉันเข้าไปทักลู่ซือฉี พวกเขาก็เยาะเย้ยและดูถูกฉันด้วยคำพูดต่างๆ

แต่ฉันไม่สนใจ แค่ยิ้มให้ลู่ซือฉีแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ

ฉันพูดประโยคนี้กับลู่ซือฉีทุกคาบเรียน จนกระทั่งถึงคาบเรียนตอนเย็น ฉันเดินไปหาลู่ซือฉีอีกครั้ง เคาะโต๊ะ "ลู่ซือฉี ลายมือเธอสวยจริงๆ จำง่ายมาก คนสวย ลายมือก็สวย"

ลู่ซือฉีได้ยินฉันพูดประโยคเดิมอีก ทั้งตัวสั่นด้วยความโกรธ

"อู๋เห่า นายต้องการอะไรกันแน่!?" ลู่ซือฉีถามด้วยความโกรธ เสียงเบาลง

"อะไรนะ? ฉันกำลังชมเธอนะ! ลายมือเธอสวยจริงๆ!"

พูดจบฉันก็กลับไปนั่งที่

ลู่ซือฉีนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำมือแน่นด้วยความโกรธ จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นเดินมาหาฉัน ตบโต๊ะ "อู๋เห่า ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย"

ลู่ซือฉีพูดเบามาก กลัวคนอื่นจะได้ยิน

ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน "อะไรนะ? เธอพูดว่าอะไร?"

"ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย!"

"พูดดังกว่านี้หน่อย ฉันฟังไม่ชัด ตอนเที่ยงโดนตีจนหูอื้อ ยังไม่หาย รู้สึกว่าฟังคนพูดไม่ค่อยชัด..."

ลู่ซือฉีรู้ว่าฉันกำลังแกล้งเธอ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น จึงตะโกน "อู๋เห่า! ออกไปข้างนอกกับฉันหน่อย!!!"

คราวนี้ลู่ซือฉีไม่ได้พูดเบาๆ แต่ตะโกนสุดเสียง เหมือนกับกำลังระบายความโกรธออกมา

เพื่อนร่วมห้องทุกคนหันมามอง ทุกคนมองฉันด้วยสายตาประหลาดใจ

ลู่ซือฉีมาหาฉันเหรอ? พวกเขาต้องคิดแบบนั้นแน่ๆ แต่ความจริงก็คือ ลู่ซือฉีจำเป็นต้องหาฉัน!