Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1388

เวลารอบตัวเหมือนเปลี่ยนเป็นช้าลง ในสายตาฉันเหลือเพียงม่า เสี่ยวนั่วเท่านั้น

เธอลังเล บนใบหน้ามีความกลัวที่บรรยายไม่ถูก เธอดูเหมือนกลัวว่าฉันจะใจร้ายทอดทิ้งเธอ กลัวว่าฉันจะไม่พูดอะไรสักคำจนกระทั่งเธอจากไป

ทันใดนั้น น้ำตาไหลลงมาจากหางตาของเธอ เธอหันหลังจะเดินจากไป

ฉันพลันตระหนักว่าฉันได้เสียเวลาอันมีค...