Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1396

หยางเล่ย์พูดด้วยเสียงสะอื้น

"ไม่หรอก จะเกิดอะไรขึ้นได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ! เธอเข้าไปก่อนเถอะ! ฉันจะไปตามเธอ พวกคุณไม่ต้องรอฉันกินข้าวนะ ฉันจะกินข้าวกับเธอข้างนอก แล้วฉันจะไปทำธุระต่อ ตอนเที่ยงฉันจะไปรับคนที่สถานีเอง" พูดจบก็ตบไหล่หอมของหยางเล่ย์เบาๆ แล้ววิ่งออกไป เขาก็เป็นห่วงเสี่ยวเฉียนเหมือนกัน เ...