Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 25

"ถ้าไม่ใช่เพราะคนอื่นต้องกลับไปกินข้าวที่บ้าน ฉันก็คงไม่รู้ว่ามันดึกขนาดนี้แล้ว"

พูดพลางหลี่โหย่วจินก็ชำเลืองมองซูอิ่งด้วยหางตา แค่แวบเดียวแล้วก็รีบหลบสายตาไม่กล้ามองอีก

อาการของเขาแย่กว่าเดิมมาก ความเขินอายตอนแรกที่เริ่มคลี่คลายไปในช่วงสองสามเดือนหลังนี้

เมื่อก่อนเขายังสามารถมองหน้าซูอิ่งได้นานข...