Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 232

ในที่สุด ร่างกายเริ่มขยับขึ้นลงตามจังหวะของตัวเอง เสียงครางไม่หยุด โอ้... อ๊ะโอ้... โอ้อืมม์

ไม่มีเสียงร้องดังหลุดโลก มีแต่เสียงครางเบาๆ ด้วยริมฝีปากที่กัดแน่น เป็นเสียงครางยั่วยวนปกติ เหงื่อบางๆ สะท้อนแสงเป็นประกายบนแก้มที่แดงระเรื่อ

หลี่โหย่วจินกระซิบข้างหูเฟิงอิน: "รับปากไหม?"

เฟิงอินพยักหน้าด้...