Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1130

จนกระทั่งหูซือหม่านปล่อยมือขณะกำลังมองไปรอบๆ ทำให้หลี่โหย่วจินรู้สึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา

"ผมเข้ามาอยู่ในเมืองได้หลายเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมอาศัยอยู่ที่บ้านของหวังเชียง ตอนนี้ผมทำงานเป็นยามที่นี่ การทำงานก็ค่อนข้างสบายๆ คุณดูสิ ผมเข้าเวรวันเว้นวัน อยู่ที่นี่สงบเงียบสบายๆ ยังประหยัดค่าไฟค่าเช่าบ้า...