เจ้าสาวแสนสวย

บทที่ 1

สุอิงเป็นครูสอนภาษาที่โรงเรียนมัธยมปลายประจำอำเภอ จบการศึกษาระดับปริญญาโท

เธอเป็นคนสวยมาก สูงหนึ่งเมตรเจ็ดสิบเซนติเมตร ขายาวเอวบาง หน้าอกเต็มผิวขาว

สมัยเรียนเธอเป็นสาวในฝันและเป็นที่หมายปองของรุ่นพี่รุ่นน้องมากมาย

ตอนเรียนปริญญาโท เธอได้รู้จักกับเผิงหยางซึ่งเป็นสามีของเธอในปัจจุบัน

เธอไม่สนใจการคัดค้านของพ่อแม่ ยืนกรานที่จะอยู่กับเขา

พ่อแม่ของเผิงหยางเสียชีวิตทั้งคู่ ลุงหลี่โหย่วจินจากหมู่บ้านเดียวกันเป็นคนเลี้ยงดูเขาจนโต

หลังจากแต่งงาน พวกเขาอยากให้ลุงย้ายมาอยู่ในเมืองเพื่อใช้ชีวิตที่สบายขึ้น แต่ลุงไม่ยอมเด็ดขาด

สุอิงจึงเสนอว่าเธอจะไปคุยกับลุงที่ชนบทด้วยตัวเอง

ลุงหลี่โหย่วจินเป็นผู้ชายตัวใหญ่ คงไม่มีปัญหาอะไรกับผู้หญิงอย่างเธอ

บ่ายวันเสาร์ สุอิงขับรถไปที่บ้านของลุงหลี่โหย่วจินโดยตรง

ประตูรถเปิดออก ขายาวในถุงน่องสีดำยาวเหนือเข่าก้าวออกมาจากรถ

ลุงหลี่โหย่วจินเหม่อลอยไปชั่วขณะ

แล้วรีบเบนสายตาไปทางอื่น ไม่กล้ามองอีก

สุอิงถือถุงใบใหญ่ เดินอย่างสง่างามมาหาลุงหลี่โหย่วจิน เรียกเขาว่าลุง

ลุงหลี่โหย่วจินเชิญเธอเข้าบ้าน หยิบแก้วที่เตรียมไว้สำหรับสุอิงโดยเฉพาะจากตู้เล็กๆ แล้วชงชาให้

สุอิงเชิญให้เขานั่ง เขาก็นั่งที่ประตู ห่างจากสุอิงมาก

เผิงหยางไม่ได้กลับมา มีแต่สุอิงที่สวยเกินบรรยายมาคนเดียว

เขาต้องระวังตัว

แต่สุอิงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เธอหยิบซอเอ้อร์หูออกมาจากถุงใบใหญ่ แล้วกระโดดตามลุงหลี่โหย่วจินไปที่ประตู

"ลุงคะ ช่วยเล่นซอเอ้อร์หูให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ?"

ลุงหลี่โหย่วจินนั่งอยู่ สุอิงต้องก้มตัวลงเพื่อส่งซอเอ้อร์หูให้เขา

ทำให้เขาเผลอมองเห็นความอวบอิ่มที่หน้าอกของสุอิง ทั้งขาวทั้งสวย บีบเบียดกันเป็นร่องลึก ชวนให้จินตนาการ

ลุงหลี่โหย่วจินหายใจติดขัด มือสั่นขณะรับซอเอ้อร์หู

แต่เขาตื่นเต้นมาก จนเผลอไปสัมผัสนิ้วมือของสุอิง

นิ้วมือที่นุ่มละเอียด เมื่อสัมผัสกับนิ้วมือที่หยาบกร้านของเขา ทำให้เกิดความรู้สึกที่ชัดเจนซึ่งเขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ลุงหลี่โหย่วจินตกใจรีบชักมือกลับ

สุอิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าลุงอาจจะเขินเพราะเป็นครั้งแรกที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง

การชวนลุงหลี่โหย่วจินย้ายเข้าเมืองเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา ต้องค่อยๆ ทำ

เธอมักได้ยินเผิงหยางพูดว่าลุงเล่นซอเอ้อร์หูได้ดีมาก จึงอยากฟังในโอกาสนี้

ลุงหลี่โหย่วจินก้มหน้าลง แกล้งลูบซอเอ้อร์หูเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย

เขาเคยเรียนมาเล็กน้อยตอนหนุ่มๆ ไม่คิดว่าวันนี้จะได้ใช้ประโยชน์

เขานั่งตัวตรงจัดท่าทาง หลังที่โค้งงอจากการทำงานในไร่นากลับตรงขึ้นในทันที

เสียงดนตรีดังขึ้น

สุอิงมองด้วยความตื่นเต้น รู้สึกว่าบุคลิกของลุงหลี่โหย่วจินเปลี่ยนไปในทันที กลายเป็นคนที่มีเสน่ห์ ทำให้เธออดใจไม่ได้ที่จะเข้าใกล้

เมื่อฟังเพลงอย่างตั้งใจ ยิ่งรู้สึกว่าไม่ธรรมดา ทำนองช่างหวานซึ้งกระตุ้นจินตนาการ

ฟังจนสุอิงหน้าแดง หัวใจเต้นเร็วโดยไม่รู้ตัว

เธอแลบลิ้นอย่างน่ารัก "ลุงคะ นี่ลุงกำลังเล่นเพลงอะไรคะ!"

น้ำเสียงมีความน้อยใจ แต่ท่าทางน่ารักจนดูเหมือนกำลังออดอ้อน

ลุงหลี่โหย่วจินรู้สึกตัว เกาหัวอย่างเขินอาย "ผมเรียนซอเอ้อร์หูมาจากคนเล่นดนตรีในโรงละคร เพื่อหาเลี้ยงชีพน่ะ ไม่มีทางเลือก"