สมองขวาทองคำ

บทที่ 273

เสี่ยวมู่มองออกไปข้างนอก รู้สึกจนปัญญาจริงๆ ถ้าเขาไม่รีบหนีตอนนี้ พอไอ้ตาแก่วิปริตนั่นกลับมา เขาก็จะยิ่งหนีไม่ได้

เสี่ยวมู่ยืนลังเลอยู่ริมหน้าต่าง ครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ เขาเปิดหน้าต่างแล้วลองยื่นขาออกไปข้างนอก ลองเหยียบกำแพงด้านนอก อืม ดีมาก กำแพงหินอ่อนเรียบลื่น แม้แต่แมลงวันยังเกาะไม่ติด แล้วจะพูด...