บทที่ 4
บางเรื่องมันเป็นเรื่องของโชคชะตาจริงๆ ใครจะคิดล่ะว่าหวังเจียฉีจะช่วยฉัน? คงกำลังสนุกกับไม่เฉินอยู่บนเตียงสินะ?
"หลี่เว่ย นายขี้ขลาดจังนะ" หยางเทียนพูดกับฉันอย่างไม่เกรงใจเลย เหมือนกับรู้จักกันมานาน
"ฉันกลัวจางหยางจะแก้แค้น"
หยางเทียนโอบไหล่ฉันแล้วหัวเราะ
"แก้แค้น? เขามีความกล้าด้วยเหรอ? ถึงเขาไม่กลัวฉัน ก็ต้องคิดถึงพี่ไม่เฉินอยู่ดี!"
"แต่พูดถึงที่สุดแล้ว เขาก็กลัวแค่ไม่เฉินไม่ใช่เหรอ? ถ้าวันหนึ่งไม่เฉินไม่ช่วยฉันแล้ว..."
ฉันพูดความจริง ตอนนี้ที่ไม่เฉินช่วยฉันก็เพราะคำพูดของหวังเจียฉีนังร่านนั่น ไม่เฉินแค่อยากจะนอนกับหวังเจียฉี ถึงได้ตอบตกลงโดยไม่คิดอะไรเลย
แต่ความร่านของหวังเจียฉีนั้นเลื่องชื่อ ใครไม่รู้ล่ะว่าเธอเปลี่ยนผู้ชายทุกไม่กี่วัน? พวกผู้ชายที่เธอจับได้ก็แค่หาความสนุก ถ้าอีกไม่กี่วันหวังเจียฉีไม่จีบไม่เฉินแล้ว ไม่เฉินจะยังช่วยพวกเราอยู่ไหม?
ถ้าไม่เฉินไม่ช่วยฉัน หยางเทียนก็คงไม่ออกหน้าแทนฉัน สุดท้ายฉันก็จะถูกจางหยางแก้แค้นอยู่ดี
หยางเทียนไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้นแน่ๆ แค่บอกฉันอย่างจริงใจว่า
"ไอ้หา! แค่จางหยางไอ้เวรนั่น ถึงพี่ไม่เฉินไม่ช่วย ฉันก็จัดการมันได้อยู่แล้ว! เห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิด! นายวางใจได้! มีฉันอยู่ จางหยางไม่มีทางแตะต้องนายได้!"
พูดแบบนี้ก็ไม่ผิด แต่ใครจะรู้ว่าอีกไม่กี่วันจะเป็นยังไง?
หลักการของฉันคือเดินทีละก้าว อย่างน้อยช่วงนี้จางหยางก็ไม่กล้าแตะต้องฉันแน่นอน
หยางเทียนเป็นคนดีพอสมควร ดูเหมือนเด็กเกเรแต่ก็มีน้ำใจ เห็นฉันดูไม่ได้ศัพท์ เขาก็เลี้ยงอาหารกลางวันฉันอย่างใจกว้าง แถมยังให้เบอร์โทรไว้ บอกว่าถ้ามีอะไรให้ติดต่อ คงเพราะเห็นแก่หน้าไม่เฉินถึงทำแบบนี้
ทั้งวันจางหยางหลบอยู่ที่มุมห้อง ถึงจะโดนฉันกับหยางเทียนสั่งสอนไป แต่ทุกครั้งที่ฉันมองไปที่จางหยาง เขาก็จ้องฉันอย่างโกรธแค้น ราวกับอยากจะกินฉันทั้งเป็น
ตอนเลิกเรียน ฉันรีบหยิบกระเป๋าวิ่งออกไป ถ้าจางหยางโกรธจนมาดักฉันล่ะ? ไม่เฉินก็กลับไปแล้ว หยางเทียนก็ไม่รู้อยู่ไหน หนีดีกว่า!
แบกกระเป๋า พอเดินออกจากประตูโรงเรียนก็มีคนเรียก
"หลี่เว่ย รีบไปไหน? รอฉันหน่อย"
หันไปมอง เป็นหวังเจียฉี!!? เธอมาหาฉันทำไมอีก?
"มีอะไรหรือเปล่า...?"
หวังเจียฉียิ้มแล้วคล้องแขนฉัน เข้ามาใกล้ๆ พูดว่า "บ้านฉันไม่มีใครอยู่"
ไอ้หา! ชัดเจนเกินไปแล้ว! นังนี่ตอนกลางวันไม่ได้ทำอะไรกับไม่เฉินแล้วเหรอ? ยังไม่พอใจอีก? สมแล้วที่มีชื่อเสียงเรื่องร่านในโรงเรียน
ถูกหวังเจียฉีลากไป ฉันรู้สึกเหมือนลอยได้ คิดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่ปล่อยให้หวังเจียฉีพาไป จริงๆ แล้วในใจก็ไม่อยากปฏิเสธเลย
ผู้ชายที่หวังเจียฉีจีบได้ล้วนแต่เป็นระดับเจ้าพ่อในโรงเรียนทั้งนั้น!? คนอย่างฉันมีแค่สิทธิ์ที่จะโดนเขาซัดเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอมาจีบฉันแบบนี้ จะมีอารมณ์ไปคิดอย่างอื่นได้ยังไง?
ถูกหวังเจียฉีลากเดินไป ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน ฉันไม่ได้สนใจทางเท่าไหร่ ในหัวมีแต่ภาพ 18+ บางครั้งก็แอบมองคอเสื้อของหวังเจียฉี โอ้โห! ดูเหมือนจะได้มีความสุขแล้ว!
เดินมาถึงหมู่บ้านหนึ่ง ถูกหวังเจียฉีลากมาถึงบ้านเธอ พอมาถึงหน้าประตูฉันก็ลังเลนิดหน่อย
"บ้านเธอจะไม่มีคนกลับมากะทันหันใช่ไหม?"
หวังเจียฉีมองฉันด้วยสายตาดูถูกแล้วพูดว่า "จะเป็นไรถ้ามีคนกลับมา? ก็แค่พาเพื่อนร่วมชั้นกลับบ้าน นายคิดอะไรอยู่?"
พูดจบก็หันไปเปิดประตู แล้วดึงฉันเข้าไปข้างใน
หรือฉันคิดมากไป? แล้วทำไมเธอถึงพาฉันกลับบ้าน!? ไอ้หา! ไม่ใช่ว่าเห็นฉันเป็นไอ้โง่ แล้วไม่อยากทำอะไรกับฉันหรอกนะ?
พอเข้าบ้าน ฉันก็นั่งเรียบร้อยบนโซฟา เพราะหวังเจียฉีบอกว่าแค่พาเพื่อนกลับบ้าน ฉันยังไม่รู้ว่าเธอมีแผนอะไร ก็เลยต้องทำตัวดีๆ ไว้ก่อน
ไม่รู้ว่าหวังเจียฉีไปวุ่นวายอะไรในห้องนอน ผ่านไปประมาณห้านาทีถึงได้ออกมา
พอหวังเจียฉีออกมา ฉันแพ้ราบคาบ!
นังนี่ใส่ชุดนอนผ้าไหม เห็นชุดชั้นในข้างในชัดเจน!! พาเพื่อนกลับบ้านต้องเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนแบบนี้ด้วยเหรอ!?
ฉันกระแอมเบาๆ หนีบขาแน่น ตอนนี้ร่างกายฉันตอบสนองตามธรรมชาติของผู้ชายแล้ว ถ้าหวังเจียฉีเห็น ต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ว่าไร้ยางอาย
หวังเจียฉียิ้มแล้วนั่งข้างฉันถามว่า
"นายกำลังคิดอะไรอยู่?"
คิดอะไร? ถามทั้งๆ ที่รู้!
"ไม่ได้คิดอะไร"
หวังเจียฉีเข้ามาใกล้ทันที วางมือบนขาฉัน ทำให้ฉันสะดุ้ง
ถึงจะตื่นเต้น แต่ฉันก็ยังนั่งเฉยๆ รอให้หวังเจียฉียั่วยวนต่อไป
หวังเจียฉีเอาริมฝีปากแนบที่ข้างหูฉัน หายใจแรงๆ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้
"หลี่เว่ย ช่วยฉันหน่อย"
"ได้! ได้!"
คราวนี้ไม่ต้องคิดเลย ฉันตอบรับทันที
หวังเจียฉีแต่งตัวแบบนี้ แล้วขอให้ช่วย จะช่วยอะไรได้อีก? ต้องเป็นเรื่องที่ผู้ชายผู้หญิงช่วยเหลือกันแน่ๆ!!
ฉันเลียริมฝีปากที่แห้งผาก รอให้หวังเจียฉีกระโจนเข้าใส่ฉัน แล้วฉันก็จะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ
ใครจะรู้ว่าพอฉันตอบตกลง หวังเจียฉีก็เอามือออกจากขาฉัน เอนหลังพิงโซฟา กอดอก แล้วถามอีกครั้ง
"นายตกลงจริงๆ นะ?"
ฉันงงไปชั่วขณะ นังนี่ไม่ได้จะนอนกับฉันเหรอ? ทำไมอยู่ๆ ก็ไม่ทำอะไรแล้ว?
"เรื่องอะไรเหรอ?"
หวังเจียฉียิ้มแล้วพูดว่า "ช่วยฉันกำจัดไม่เฉิน"
กำจัดไม่เฉิน!? ผู้หญิงคนนี้บ้าหรือไง!? ฉันแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง แม้แต่ผู้หญิงยังกล้าตบฉัน เธอให้ฉันไปกำจัดไม่เฉินเจ้าพ่อปีหนึ่ง!?
"เธอบ้าหรือไง!!!" ฉันลุกขึ้นยืนทันที มองหวังเจียฉีด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
"เป็นอะไรไป?"
เป็นอะไร? เธอกำลังหลอกฉันใช่ไหม? ให้ฉันช่วยทำเรื่องแบบนี้!?
หวังเจียฉีพูดอย่างดูถูกว่า
"ไม่เฉินคนนี้น่ารำคาญมาก ติดฉันตลอด ส่งไปไหนก็ไม่ไป"
ไอ้หา! ฉันว่าเธอนั่นแหละที่ติดไม่เฉิน ไม่ใช่เหรอ? หรือว่าหวังเจียฉีนอนกับไม่เฉินพอแล้ว!?
"คุณเจ้าขา ฉันแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง ไม่เฉินเป็นเจ้าพ่อปีหนึ่ง ฉันจะเอาอะไรไปสู้กับเขา!? เธอก็เห็นแล้ว แค่จางหยางที่เป็นเด็กเกเรยังรังแกฉันได้ขนาดนี้ เธอจะให้ฉันไปต่อกรกับไม่เฉินยังไง!?"
"นายเป็นผู้ชายทำไมถึงไม่มีความสามารถอะไรเลย?"
"ฉันไม่มีความสามารถ! เธอไปหาคนอื่นช่วยเถอะ!"
ไม่ว่าจะเป็นไม่เฉินติดหวังเจียฉีหรือหวังเจียฉีติดไม่เฉิน มันไม่สำคัญกับฉันเลย ฉันไม่อยากมีเรื่องใหญ่แบบนี้!
ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋าจะเดินออกไป หวังเจียฉีรั้งฉันไว้ทันที ทั้งตัวกระโจนเข้าใส่ฉัน เสียดสีไม่หยุด
"ถ้านายทำให้ไม่เฉินอยู่ห่างจากฉันได้ ฉันจะยอมทำอะไรก็ได้กับนาย"
"ไม่ทำอะไรทั้งนั้น" ตอนนี้สมองฉันแจ่มชัด ไม่หวั่นไหวกับท่าทางยั่วยวนของหวังเจียฉีแล้ว ถึงฉันจะอยากนอนกับเธอแค่ไหน ก็ต้องคิดถึงผลที่ตามมาด้วยสิ
หวังเจียฉีผลักฉันลงบนโซฟาอย่างแรง แล้วขึ้นคร่อมฉัน ท่าทางแบบนั้นทำให้ฉันทนไม่ไหวจริงๆ
"หลี่เว่ย นายไม่อยากทำอะไรกับฉันจริงๆ เหรอ? แค่นายช่วยไล่ไม่เฉินออกไปจากฉัน ไม่ว่าเมื่อไหร่ ถ้านายอยากทำอะไรกับฉัน ฉันจะตอบตกลงทุกอย่าง"
ฉันกลืนน้ำลาย นี่มันเหมือนทางหนึ่งขึ้นสวรรค์ อีกทางหนึ่งลงนรกชัดๆ!
ถ้าวันนี้ฉันมีอะไรกับหวังเจียฉีแม้แต่นิดเดียว ฉันก็ต้องช่วยเธอกำจัดไม่เฉิน
หวังเจียฉีเข้าใจผู้ชายดี รู้ว่าผู้ชายกลัวอะไรที่สุด
ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ หวังเจียฉีก็ก้มลงมาจูบฉัน ฉันไม่ทันตั้งตัวโดนหวังเจียฉีจูบเข้าเต็มๆ และมือของเธอก็ไม่อยู่นิ่งลูบไปทั่ว
คนอย่างฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะได้สัมผัสผิวเนื้อกับผู้หญิงอย่างหวังเจียฉี ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะตามมา
แต่ไม่เฉินเป็นคนที่ฉันไม่กล้ายุ่ง ฉันตัดสินใจแล้วผลักหวังเจียฉีออกอย่างแรง
ไม่สนใจความอึดอัดจากปฏิกิริยาของร่างกาย ฉันรีบลุกขึ้นพูดว่า "ฉันช่วยเธอไม่ได้! ปล่อยฉันไปเถอะ!"
หวังเจียฉีจ้องฉันแล้วถามอีกว่า
"งั้นถ้าฉันไม่ให้นายช่วยไล่ไม่เฉิน แค่อยากนอนกับนาย นายจะตกลงไหม?"
พูดจบหวังเจียฉีก็ดึงชุดนอนของเธอ
ในใจอยากตอบตกลง แต่ปากฉันยังตอบว่า "ไม่ได้!"
จริงๆ แล้วฉันไม่กล้า เมื่อกี้หวังเจียฉีพูดให้ฉันกำจัดไม่เฉิน ใครจะรู้ว่านังร่านนี่วางแผนอะไรอีก? ฉันจนแสนจน ไม่มีความสามารถ ถึงจะเอาเลือดเนื้อฉันไปคั้น ก็ช่วยเธอไม่ได้
หวังเจียฉีสีหน้าเปลี่ยนไป ดูไม่ดีเลย คงไม่มีผู้ชายคนไหนหนีพ้นเสน่ห์ของเธอได้ แต่ฉันเป็นข้อยกเว้น
ความขี้ขลาดที่ติดเป็นนิสัยทำให้ฉันไม่มั่นใจ ฉันรีบหยิบกระเป๋าและใส่รองเท้าออกไป
"หลี่เว่ย! หยุดนะ! พี่สาวสวยขนาดนี้ นายไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเหรอ!?"
ฉันหันกลับไปมอง หวังเจียฉีถอดชุดนอนที่บางจนแทบไม่ต่างกับไม่ได้ใส่ออกแล้ว เหลือแค่ชุดชั้นในยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
ผิวขาวเนียนของเธอเผยให้เห็นชัดเจน ทำให้ร่างกายฉันร้อนผ่าวขึ้นมา
ฉันกัดฟัน ตัดสินใจว่าจะไม่ตกหลุมพรางของผู้หญิงคนนี้ แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
ไม่รู้ว่าตอนนี้หวังเจียฉีรู้สึกยังไง ผู้ชายตั้งมากมายที่ทนการยั่วยวนของเธอไม่ไหว แต่ฉันไอ้โง่คนนี้กลับทิ้งเธอไว้ตรงนั้น!
ฉันก็งงเหมือนกัน ทำไมหวังเจียฉีถึงยั่วยวนฉันให้ไปไล่ไม่เฉิน? เธอน่าจะไปยั่วคนที่เก่งกว่าไม่เฉินสิ!
คงนอนกับคนพวกนั้นหมดแล้วมั้ง...
ฉันวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว รู้สึกไม่สบายใจ หวังเจียฉีจะโกรธแล้วแก้แค้นฉันไหม? ผู้หญิงแบบนี้ถ้าโกรธขึ้นมา น่ากลัวกว่าผู้ชายคนไหนก็ได้!
กลับถึงบ้าน ภาพของหวังเจียฉีเมื่อกี้ยังวนเวียนในหัว ไม่หายไปซะที ฮึ! ชาติไอ้โง่ทำไมต้องคิดจะพลิกชีวิต?
ฉันหัวเราะเยาะตัวเอง นอนลงบนเตียง สมองสับสนไปหมด ไม่รู้จะทำอะไร
จู่ๆ มือถือก็ดังขึ้น ฉันหยิบมือถือเก่าๆ ของฉันขึ้นมาดู เป็นข้อความจากหยางเทียน
"หลี่เว่ย ฉันอยู่ที่ร้านเน็ต รีบมาเร็ว! มีคนมาดักฉัน!"
ส่งข้อความหาฉัน!? แล้วบอกว่ามีคนมาดัก? หรือว่าอยากให้ฉันช่วย?
ฉันไม่มีความสามารถอะไร แต่หยางเทียนวันนี้ก็ช่วยฉันระบายความแค้น ตอนนี้ฉันก็กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี ไปดูสักหน่อยก็ได้ ถ้าดูท่าไม่ดีฉันก็จะวิ่งหนี
ฉันหยิบมือถือวิ่งไปที่ร้านเน็ต ร้านเน็ตที่หยางเทียนพูดถึงน่าจะเป็นร้านที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ที่นั่นมีเด็กเกเรเยอะ และไม่ใช่แค่เด็กเกเรจากโรงเรียนเรา แต่มีจากอีกหลายโรงเรียนด้วย
ฉันวิ่งเหยาะๆ มาถึงหน้าร้านเน็ต ตั้งใจว่าจะดูสถานการณ์ก่อน ถ้าดูไม่ดีก็จะวิ่งหนี แต่พอเดินเข้าร้านเน็ต หยางเทียนก็ดึงฉันไปทันที แล้วชี้ไปที่พวกเด็กเกเรข้างหน้าพร้อมด่า
"ไอ้หา! มาเก่งกับกูเหรอ!? คิดว่ากูไม่มีพวกหรือไง?"
ฉันมองไป อีกฝ่ายมีหกคน!! ส่วนฝั่งหยางเทียนนอกจากฉันก็ไม่มีใครอีก ไอ้หา! นี่มันสถานการณ์ที่ไม่ดีที่ฉันคิดไว้นี่นา!