บทที่ 1
คืนนั้นหลังเลิกเรียน จางหยางพาลูกน้องมาดักฉันที่ห้องเรียน
"ไอ้เหี้ย! ห้าร้อยที่ตกลงกันไว้ล่ะ? มึงไม่แดกคำพูดกูเลยใช่มั้ย?"
จางหยางถือขาเก้าอี้ จ้องฉันอย่างดุร้าย
เมื่อไม่กี่วันก่อน จางหยางขู่ฉันให้จ่ายค่าคุ้มครองห้าร้อยบาทให้เขา ถ้าฉันจ่าย เขาจะปกป้องฉัน แต่ถ้าไม่จ่าย ฉันจะโดนซ้อม
ห้าร้อยไม่ใช่เงินน้อยสำหรับฉัน ฉันไม่มีเงินให้เขา
"พี่หยาง... ขอเวลาอีกสองวันได้มั้ย? ผม... ผมจะพยายาม"
ตอนนั้นฉันแค่อยากรักษาสถานการณ์และหนีไปจากที่นี่
"เวลาบ้านมึงสิ!" จางหยางเอาขาเก้าอี้ฟาดฉันทันที ลูกน้องของเขาก็พุ่งเข้ามารุมต่อยเตะฉัน
ฉันกอดหัวไว้ ไม่รู้ว่าจะโดนพวกนี้ซ้อมไปถึงเมื่อไหร่ จนสุดท้ายฉันตัดสินใจกอดขาจางหยางแล้วกระชากเขาล้ม แล้วลุกขึ้นวิ่งหนี
"ไอ้เหี้ย! มึงกล้าต่อต้านกูเหรอ!? ไอ้หลี่เหว่ย! มึงเบื่อชีวิตแล้วใช่มั้ย!?" เสียงด่าของจางหยางดังไล่หลังมา
จางหยางถือขาเก้าอี้วิ่งไล่ฉันไม่หยุด ถ้าโดนตามทัน หัวคงแตกแน่ๆ
ฉันวิ่งสุดชีวิตออกจากตึกเรียน แล้วมุดเข้าไปในซอยหลังตึกเพื่อหลบ
"ไอ้เหี้ย! ไปไหนวะ!?" จางหยางด่าพลางตามมา เดินเข้ามาในซอยทีละก้าว
ฉันปิดปาก กลั้นหายใจ เหงื่อเย็นไหลลงแก้ม
แย่แล้ว! แย่แล้ว! วันนี้ฉันคงจบแน่!
"พี่หยาง! อย่าตามหาเลย ไอ้เด็กเวรนั่นยังไงก็ต้องมาโรงเรียนอยู่แล้ว! คืนนี้เกมมีกิจกรรม เดี๋ยวจะไม่ทัน!"
ในขณะที่จางหยางกำลังจะเดินมา ไม่รู้ว่าฟ้าเมตตาฉันหรือยังไง จางหยางถ่มน้ำลายลงพื้น สบถสองสามคำ แล้วเดินจากไป
หลังจางหยางไป ฉันไม่ได้วิ่งออกไปทันที แต่รออยู่ในซอยสักพัก กลัวว่าจางหยางจะยังไม่ออกจากโรงเรียน ถ้าอย่างนั้นฉันตายแน่!
ฉันนั่งยองๆ อยู่ในซอย รู้สึกแย่มาก วันนี้รอดไปได้ แล้วพรุ่งนี้จะทำยังไง!?
ไม่รู้ว่านั่งนานแค่ไหน ขาเริ่มชา ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเตรียมจะออกไป
พอจะออกไป ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบจากนอกซอย
โอ้แม่เจ้า! ไม่ใช่จางหยางกลับมาอีกใช่มั้ย?
ฉันตกใจวิ่งกลับไปซ่อนลึกเข้าไปในซอย ปิดปากไม่กล้าส่งเสียง
"ไอ้ตัวร่าน เร็วๆ! กูทนไม่ไหวแล้ว!"
"โอ๊ย รีบๆ อะไรนักหนา! รีบทำไม?"
"เดี๋ยวมีคนมาจะทำยังไง!?"
"นี่กี่โมงแล้ว? โรงเรียนจะมีใครมาที่นี่!"
เสียงชายหญิงดังเข้าหู พอฟังดีๆ ก็ไม่ใช่จางหยางนี่นา!
เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทั้งสองคนเหมือนเดินเข้ามาในซอย แต่ไม่ได้เลี้ยวมาทางมุมขวาที่ฉันอยู่
ฉันขมวดคิ้ว กำลังสงสัยว่าใครมาที่นี่เวลานี้ แต่ก็สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบา
"ไอ้ตัวร่าน! วันนี้กูจะทำให้มึงเสียวแน่!"
ผู้ชายพูดเบาๆ แล้วก็มีเสียงผู้หญิงตามมา ฉันโง่แค่ไหนก็รู้ว่าข้างนอกกำลังทำอะไรกัน
ใครกล้าจังวะ!? ทำเรื่องแบบนี้ในซอยโรงเรียนเลย!?
ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันแอบชะโงกหน้าออกไปดู พอเห็นแล้วฉันถึงกับอึ้ง
ผู้ชายคือหัวโจกม.4 ทุกคนเรียกเขาว่าพี่ไหม่จื่อ
ส่วนผู้หญิงคือนางในฝันของเด็กผู้ชายทั้งโรงเรียน หวังเจียฉี!!!
ปกติหวังเจียฉีแต่งตัวล้ำสมัยและโดดเด่นในโรงเรียนอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ถือกระเป๋านักเรียน คนคงคิดว่าเป็นผู้หญิงนอกสังคม
ฉันเม้มริมฝีปาก มองภาพตรงหน้าอย่างงงๆ
หวังเจียฉีใส่ถุงน่องสีดำ กับชุดเดรสที่ดูเซ็กซี่มาก
ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าพี่ไหม่จื่อจะมีอะไรกับหวังเจียฉี!! และพวกเขากล้าทำเรื่องแบบนี้ที่นี่?
พี่ไหม่จื่อล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงของหวังเจียฉี ดูร้อนรนมาก
ไม่แปลกที่เขาจะร้อนรน นี่คือสาวสวยที่เด็กผู้ชายทั้งโรงเรียนฝันถึง ถ้าเป็นฉันคงร้อนรนกว่านี้อีก!
ใบหน้าของหวังเจียฉีแดงระเรื่อ เธอโอบคอพี่ไหม่จื่อ ดูเหมือนกำลังเพลิดเพลิน
ฉันไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน! ตั้งแต่เด็กจนโตก็ได้แต่ดูหนังญี่ปุ่นแล้วเสพสุขคนเดียว แต่ตอนนี้เหตุการณ์จริงกำลังเกิดขึ้นตรงหน้า และนางเอกยังเป็นสาวในฝันของฉันอีก
ฉันรู้ว่าหวังเจียฉีร่าน มีข่าวลือว่าเธอมีอะไรกับผู้ชายหลายคน แต่ใครจะสน!? ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ต่อให้มีอะไรกับกี่คน ผู้ชายทุกคนก็อยากมีอะไรกับเธอทั้งนั้น
สมองว่างเปล่า ตาจ้องมองหวังเจียฉี ร่างกายร้อนผ่าว ลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผาก ร่างกายเริ่มมีปฏิกิริยา
เหี้ยเอ๊ย! นี่ถือว่าโชคดีหรือโชคร้ายวะ!?
ไม่รู้ว่าฉันหายใจแรงเกินไปหรือแค่บังเอิญ หวังเจียฉีหันมามองทางฉัน ตาหรี่เหมือนเห็นฉัน
ฉันรีบหดหัวกลับ ปิดปากไม่ให้มีเสียง
"โอ๊ย! ไม่เอาแล้ว ยืนทำเหนื่อย"
พอฉันหดหัวกลับ หวังเจียฉีก็บอกว่าไม่เอาแล้ว เธอเห็นฉันจริงๆ เหรอ? พี่ไหม่จื่อน่ากลัวกว่าจางหยางอีก! ถ้ารู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ คงถลกหนังฉัน!!
ฉันไม่ได้ยินว่าพี่ไหม่จื่อกับหวังเจียฉีคุยอะไรกัน ใจเต้นระรัว ไม่คิดว่าตัวเองจะแอบเห็นภาพแบบนี้!
คืนนี้กลับบ้านคงนอนไม่หลับแน่ๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งสองคนทะเลาะกันแล้วเดินออกจากซอย ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ลูบหัวใจที่เต้นแรงและถอนหายใจโล่งอก
เรื่องจางหยางทวงเงินลืมไปแล้ว ในหัวมีแต่ภาพของหวังเจียฉี ภาพเธอในถุงน่อง ครางเบาๆ ทำให้ฉันรู้สึกทรมานไปทั้งตัว
ฮึ แต่คนอย่างฉันก็ได้แค่คิดหรือแอบดู
นั่งอยู่บนพื้น ยิ่งคิดยิ่งคัน ถึงขั้นคิดว่าหวังเจียฉีร่านขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนก็ได้ ถ้าฉันไปเสนอตัวจะได้มั้ย!? แม้แต่แค่ครั้งเดียวก็ยังดี! ต้องเสียวมากแน่ๆ!
นั่งยิ้มเหมือนคนโง่บนพื้น ภาพเมื่อกี้ยังติดตา ดูตัวเองช่างน่าสมเพชจริงๆ
ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ก้น หัวเราะเยาะตัวเอง เดินกลับห้องเรียนไปหยิบกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
ฉันยังมีอารมณ์คิดถึงหวังเจียฉีอีก พรุ่งนี้จางหยางต้องทำฉันพังแน่ๆ!
ถอนหายใจ แบกกระเป๋าออกจากโรงเรียน พอถึงประตูโรงเรียนยังหันกลับไปมองอีกครั้ง กลัวว่าจางหยางจะโผล่มาจากข้างหลัง
คงไม่มีมั้ง? เขาไปตั้งนานแล้ว คงไม่รอฉันที่โรงเรียนหรอก
หนีได้ทีก็หนีไปที ความคิดแบบนี้เป็นนิสัยของฉันตอนนี้
"เฮ้!"
พอก้าวออกจากโรงเรียน มีคนตบไหล่ฉันจากด้านหลัง ฉันตกใจจนไม่กล้าหันไปมอง วิ่งหนีทันที
"เฮ้ วิ่งไปไหน? ทำผิดอะไรมาเหรอ?"
เสียงผู้หญิง? พอหันไปมอง เป็นหวังเจียฉีนี่นา!
หวังเจียฉียิ้มยั่วๆ สะบัดผมแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ดูเพลินมั้ย?"
เหี้ย! โดนจับได้จริงๆ! ฉันว่าแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงหยุดทำกันกะทันหัน
"ดูอะไร?" ในสถานการณ์แบบนี้ได้แต่แกล้งโง่
หวังเจียฉีแค่นหัวเราะ มองฉันอย่างดูถูก
"แกล้งทำไม? คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอ? หลบอยู่ในซอยสนุกดีใช่มั้ย? ดูจากสภาพนาย หรือว่าหลังจากเราไปแล้ว นายช่วยตัวเองในซอยนั่น? ตอนนั้นนายคิดถึงใครอยู่?"
พูดจบ หวังเจียฉีตั้งใจดึงกระโปรงขึ้นนิดหน่อย
ฉันกลืนน้ำลาย ไอ้ตัวร่าน หรือว่าเมื่อกี้ยังไม่สะใจ ตอนนี้มายั่วฉัน!? ถ้าอย่างนั้นก็ดีสิ!
ในเมื่อหวังเจียฉียั่วขนาดนี้แล้ว ฉันก็ต้องคว้าโอกาสไว้สิ ยิ้มแหยๆ ตอบกลับไป
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูหรอก บังเอิญน่ะ บังเอิญ ฮิๆ"
ยิ้มประจบ หวังว่าหวังเจียฉีจะลากฉันไปด้วย
ใครจะคิดว่าพอเธอได้ยินฉันพูดแบบนี้ ก็ยกมือตบฉันทันที
"นายนี่มันโรคจิตจริงๆ!!"
เหี้ย! ทำไมตบฉัน?
กุมแก้ม ยืนงงๆ อยู่ที่เดิม แม้แต่จะพูดยังไม่รู้จะพูดยังไง
"ไอ้ขี้เหร่! แอบดูพี่สาวสนุกใช่มั้ย!?"
หวังเจียฉีหัวเราะเยาะ ลูบขาตัวเองแล้วถาม
"จะให้ฉันถอดถุงน่องให้นายเอากลับบ้านไปใช้มั้ย?"
จริงๆ ในใจฉันก็พยักหน้าอย่างไร้ศักดิ์ศรี นี่เป็นถุงน่องที่หวังเจียฉีใส่! แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว
แต่ปากฉันพูดไม่ได้แบบนั้น
"เธอ...! เธอตบฉันทำไม!? ฉันแค่บังเอิญเห็น ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลย เธอตบฉันทำไม!"
ช่างขี้ขลาด โดนผู้หญิงตบได้แต่ถามว่าทำไม
ในใจยังกลัวอยู่ เพราะคนที่กำลังจะมีอะไรกับหวังเจียฉีคือพี่ไหม่จื่อหัวโจกม.4 ถ้าฉันทำให้หวังเจียฉีไม่พอใจ เธอโกรธแล้วไปบอกพี่ไหม่จื่อ ฉันคงอยู่โรงเรียนไม่ได้แล้ว
หวังเจียฉีเห็นฉันเป็นผู้ชายแต่ขี้ขลาดขนาดนี้ จู่ๆ ก็หัวเราะ
"นายชื่ออะไร?"
"หลี่เหว่ย..."
"หลี่เหว่ย ฉันจำนายได้แล้ว"
จำฉันได้? นี่เป็นคำเตือนเหรอ?
หวังเจียฉีมองฉันด้วยหางตาแล้วออกจากโรงเรียนไป ฉันก็เดินตามหลังอย่างหงอยๆ
มองก้นของหวังเจียฉีที่ส่ายไปมา ใจรู้สึกไม่สบายใจ เธอร่านขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนก็ได้ แต่กลับทำกับฉันแบบนี้
ดูเหมือนฉันจะเป็นไอ้ขี้เหร่จริงๆ แม้แต่ผู้หญิงแบบนี้ยังไม่สนใจฉัน
"หลี่เหว่ย เบอร์โทรนายเท่าไหร่"
หวังเจียฉีหยุดเดินกะทันหัน หยิบโทรศัพท์ออกมาขอเบอร์ฉัน
ฉันเขินๆ หยิบมือถือรุ่นเก่าออกมา บอกเบอร์ให้หวังเจียฉี ในใจก็รู้สึกกังวล
หวังเจียฉีเพิ่งตบฉัน แต่ตอนนี้กลับขอเบอร์ฉัน หรือว่าเธอจะนัดฉันออกไปพรุ่งนี้ แล้วให้พี่ไหม่จื่อมาสั่งสอนฉัน!?
กลืนน้ำลาย ให้เบอร์หวังเจียฉีแล้วรู้สึกเสียใจ แบกกระเป๋ารีบเดินจากไป
กลับถึงบ้านรีบวิ่งเข้าห้องนอน แม้จะมีหลายเรื่องให้กังวล แม้แต่การไปโรงเรียนพรุ่งนี้ก็ยังรู้สึกยาก
แต่พอเข้าห้องนอน ฉันกลับนึกถึงหวังเจียฉีอย่างไร้ยางอาย เหี้ยเอ๊ย! แม้แต่ถุงน่องสักอันก็ยังดี!!
ยิ่งคิดยิ่งทรมาน แต่ยิ่งทรมานยิ่งอยากคิด นี่คงเป็นจิตวิทยาของไอ้ขี้เหร่ทั่วไป
ซ่อนตัวในห้อง นึกถึงหวังเจียฉีผู้เซ็กซี่ ทำสิ่งที่ไอ้ขี้เหร่ต้องทำ
เสร็จแล้วนอนบนเตียง จู่ๆ ใจก็หายวูบ พรุ่งนี้ฉันจะทำยังไง? ไม่พูดถึงจางหยาง ถ้าหวังเจียฉีบอกเรื่องนี้กับพี่ไหม่จื่อ ฉันจะทำยังไง!? หรือฉันจะต้องยอมให้คนเหยียบย่ำต่อไป?