Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1675

ในที่สุดตำรวจก็พาเถาอวี้เจ๋อไปจนได้ ทิ้งให้แขกนับร้อยในห้องรับแขกยืนตะลึงงัน

ฉันมองไปที่ฉู่เหวยแวบหนึ่ง แล้วยิ้มเล็กน้อย

ฉู่เหวยยังถือแหวนเพชรอยู่ในมือ น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุข

เห็นสภาพของฉู่เหวยแล้ว ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ อยากจะเข้าไปปลอบเธอสักสองส...