Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 1439

ฉันวิ่งเข้าสู่ความมืดของค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหิมะตกหนา

สมองของฉันว่างเปล่า รู้แต่เพียงว่าต้องวิ่งไปข้างหน้า หนีให้ไกลจากสถานที่อันเจ็บปวดนี้

พื้นเริ่มมีหิมะสะสมบ้างแล้ว แต่ก็ไม่อาจหยุดฝีเท้าอันรวดเร็วของฉันได้ ฉันวิ่งราวกับสัตว์ป่าที่คลุ้มคลั่ง จนถึงริมถนนที่แทบไม่มีผู้คน

หน้าอกฉันหายใจไม่ทั่วท้อง ...