โชคดีของคนโง่

บทที่ 3

"ไม่ใช่ป่วยแล้วมันคืออะไร ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้มันบวมขึ้นมาอย่างรุนแรง"

ฉันพูดพลางใช้มือจับมันไว้ แล้วปล่อยให้ไส้กรอกใหญ่นั้นโผล่ออกมา อวดต่อหน้าหวังย่าเหวินอย่างไม่อายเลย

หวังย่าเหวินเดิมทีเข้ามาใกล้ๆ แต่พอฉันทำแบบนี้ มันเกือบจะกระเด้งเข้าหน้าเธอ

ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงก่ำในทันที และถอยหลังไปสองก้าว

เธอเขินอายจนพูดไม่ออกเป็นเวลานาน คงไม่รู้จะอธิบายให้คนโง่อย่างฉันเข้าใจยังไง

เห็นท่าทางของเธอแล้ว ฉันก็แกล้งตะโกนว่า "คุณครูหวัง ฉันบวมขนาดนี้ใกล้ตายแล้วใช่ไหม ช่วยทำให้มันยุบหน่อยสิ!"

เมื่อเห็นว่าฉันตะโกนเสียงดังเกินไป หวังย่าเหวินก็ตกใจ

กลัวว่าจะมีคนมาเจอและเรื่องจะถูกเปิดเผย เธอรีบปิดปากฉันทันที

"อย่า...อย่าตะโกน นี่ไม่ใช่โรคหรอก มัน...มันเป็นเรื่องปกติ"

"คุณโกหก นี่ต้องเป็นโรคร้ายแน่ๆ ไม่งั้นทำไมมันไม่ยุบสักที คุณครูหวัง ช่วยฉันหน่อย ฉันทรมานมาก ช่วยฉันเถอะ"

ฉันฉวยโอกาสโอบเอวของหวังย่าเหวิน แล้วเอาไส้กรอกใหญ่ของฉันแนบชิดกับร่างของเธอ เธอไม่คาดคิดว่าฉันจะกล้าขนาดนี้

ร่างของเธอสั่นเล็กน้อย ดวงตางามคู่นั้นมองฉันอย่างมีน้ำตาคลอ เต็มไปด้วยเสน่หาอันลึกซึ้ง

เธอหน้าแดงด้วยความอาย "เรื่องนี้...ฉันเคยได้ยินว่า...ถ้าอั้นไว้นานเกินไปมันจะทำร้ายร่างกาย ง...งั้นฉันใช้มือช่วยคุณดีไหม"

หวังย่าเหวินกะพริบตาปริบๆ หลังจากพูดประโยคนี้จบ เธอก็ไม่กล้ามองฉันอีก

ฉันรู้สึกดีใจ เดิมทีแค่อยากแกล้งเธอ แต่ไม่คิดว่าตอนนี้มันจะกลายเป็นความจริง

เธอตกลงช่วยฉันจริงๆ!

แม้จะแค่ใช้มือช่วย ฉันก็ดีใจมาก นึกถึงผู้หญิงที่บริสุทธิ์ขนาดนั้น...กำลังใช้มือช่วยฉันในห้องน้ำ

ฉันตอบตกลงทันที "งั้นช่วยฉันเร็วๆ สิ"

หวังย่าเหวินลังเลสักครู่ แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกมา ค่อยๆ จับของใหญ่ของฉันไว้ แล้วเริ่มเคลื่อนไหวขึ้นลง

"คุณครูหวัง แบบนี้จะช่วยให้มันยุบได้เหรอ คุณเคยช่วยคนอื่นทำให้ยุบมาก่อนไหม"

ฉันรู้สึกถึงความสุขสมที่ร่างกายส่วนล่าง มองใบหน้าของเธอที่กลายเป็นสีแดงเพราะคำพูดของฉัน เธอมองฉันอย่างงอนๆ

หวังย่าเหวินดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย "คุณพูดอะไรเนี่ย ฉันจะทำอะไรแบบนั้นได้ยังไง ฉันช่วยคุณคนโง่นี่ก็แค่กลัวว่าคุณจะทำร้ายร่างกายตัวเอง..."

ในใจฉันรู้สึกพอใจ แต่ก็คิดว่าจริงๆ นั่นแหละ

หวังย่าเหวินไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป เธอเป็นคนอ่อนโยนและใจดี ถ้าไม่ใช่เพราะความสงสาร เธอคงไม่ช่วยฉันทำอะไรแบบนี้

ครั้งแรกของฉันได้มอบให้เธอแล้ว ในใจฉันรู้สึกสุขล้น

ไม่เพียงแค่นี้...ต่อไปฉันจะได้สัมผัสครั้งแรกของเธออีกหลายอย่าง

แต่หวังย่าเหวินดูเหมือนจะไม่มีพรสวรรค์ในเรื่องนี้เลย

เธอขยับขึ้นลงไม่หยุด การเคลื่อนไหวดูไม่คล่อง ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บพอสมควร

"คุณครูหวัง ไม่สบายเลย เบาๆ หน่อย"

ฉันแนะนำเธอ และหวังย่าเหวินก็ทำตามคำแนะนำของฉันโดยอัตโนมัติ

แต่แค่ทำแบบนี้จะพอเหรอ?

สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่แค่นี้ ฉันอยากได้มากกว่านี้

"คุณครูหวัง ฉันอยากจับลูกบอลของคุณ ให้ฉันจับหน่อยได้ไหม"

ลมหายใจของฉันหนักขึ้น ไม่ปิดบังความต้องการของตัวเอง เพราะคนโง่จะรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้?